Budowa atomu

Orbital, funkcja falowa jednoelektronowa (tzn. zależna od współrzędnych tylko jednego elektronu), opisująca elektron znajdujący się w polu wytworzonym przez pojedyncze jądro atomowe (orbital atomowy, jednocentrowy) lub przez kilka jąder atomowych (orbital molekularny, z reguły - wielocentrowy) oraz przez inne elektrony.

Foton - najmniejsza porcja promieniowania elektromagnetycznego, można ją traktować jako bardzo dziwną cząstkę poruszającą się z prędkością światła. Można jej przypisać zarówno energię, pęd jak i masę. Cząstka ta posiada jedynie masę będąc w ruchu. Jej masa spoczynkowa jest równa zeru.

Widmo absorpcyjne, widmo powstające przy przenikaniu promieniowania przez materię dla niego przezroczystą. W przypadku fal elektromagnetycznych atomy ośrodka pochłaniają rezonansowo promieniowanie o energii odpowiadającej swojej strukturze energetycznej i natychmiast potem spontanicznie emitują światło, przy czym emisja owa zachodzi izotropowo.W kierunku rozchodzenia się padającej fali elektromagnetycznej w widmie absorpcyjnym obserwuje się bardzo silne zaniki natężenia dla energii właściwych danej substancji. Umożliwia to badanie składu chemicznego absorbenta

Dualizm korpuskularno-falowy, korpuskularno-falowa natura światła Wszystkie rodzaje obiektów mikroświata (kwanty pola sił, cząstki elementarne itp.) w pewnych warunkach eksperymentalnych (np. zjawisko dyfrakcji) manifestują właściwości pozwalające na opis ich jako fale (tj. np. fale świetlne, de Broglie fale), w innych (np. w zderzeniach sprężystych) daje się je lepiej opisywać jako cząstki (np. fotony, cząstki elementarne).Również fale akustyczne w sieci krystalicznej manifestują czasem właściwości korpuskularne (fonony). Dualizm korpuskularno-falowy jest jednym z "dogmatów" współczesnej fizyki, koncepcja ta pojawiła się w pierwszych latach XX w. Wcześniej istniał spór o naturę promieniowania (głównie światła).Spór istniał od czasów I. Newtona, który uważał światło za rój cząstek, a polemizował z nim Ch. Huygens, który rozpatrywał światło jako falę.

SERIA BALMERA, seria widmowa wodoru, leżąca w widzialnej i nadfioletowej części widma; odwrotności długości fal linii s.B. określa wzór 1/l= R ( 1/22 - 1/k2) podany 1885 przez J.J. Balmera.

Lymana seria, druga seria linii widmowych atomu wodoru (po Balmera serii) odkryta w 1906 przez fizyka amerykańskiego Th. Lymana (1874-1954), dla serii Lymana długość fali λ daje się przedstawić w postaci: λ = λ0 n2/(n2-1), gdzie n=2,3,4,5,..., λ0 = 364,57 nm. Uzasadnienie teoretyczne obserwowanej regularności daje mechanika kwantowa.

Postulaty Bohra –

1. Dla elektronu krążącego wokół jądra dozwolone są tylko takie orbity, dla których moment pędu zwany inaczej krętem (będący iloczynem pędu elektronu i promienia orbity, po której krąży) jest całkowitą wielokrotnością stałej Plancka podzielonej przez 2p. MeVnRn = n h/2p

2.Kiedy elektron krąży do jednej z dozwolonych orbit nie promieniuje energii w postaci fal elektromagnetycznych. Energia kest emitowana podczas przeskoku elektronu z jednej z dozwolonych orbit na inną.

Fotoelektryczne zjawiska (efekty), ogół zjawisk spowodowanych oddziaływaniem substancji z promieniowaniem świetlnym. Związane jest z przekazywaniem energii fotonów pojedynczym elektronom. Zgodnie z zaproponowanym wtedy modelem energia padającego kwantu gamma (równa hν, gdzie h - stała Plancka, ν - częstotliwość fali świetlnej) jest przekazywana elektronowi zgodnie z równaniem hν = E+W, gdzie E - energia kinetyczna elektronu, W - tzw. praca wyjścia (energia potrzebna do wydostania się elektronu z substancji).

kwant wielkość energii, jaka jest wysyłana w postaci fali elektromagnet. w czasie skokowego przejścia elektronu z orbity o większym promieniu na orbitę o promieniu mniejszym; najmniejsza porcja, o jaką może ulec zmianie dana wielkość fizyczna

fotoelektron - elektron wybity przez foton w wyniku działania promieniowania.