Polityka ZSRR

Polityka Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich na obszarach zajętych w latach 1939-1941 Po zajęciu ziem polskich we wrześniu 1939 roku Związek Radziecki przystąpił do podporządkowania sobie kolejnych terenów. Będąc sojusznikiem Niemiec i wiedząc , że Francja i Wielka Brytania zaangażowane są w wojnę na zachodzie. Stalin mógł bezkarnie zagarniać nowe zdobycze. Już w listopadzie 1939 roku Rosjanie zaatakowali Finlandię . w wyniku wojny zimowej (listopad 1939- marzec 1940) Finowie obronili jednak niepodległość , choć utracili prawie 10 procent terytorium swego państwa. Celem Stalina stały się także republiki nadbałtyckie- Litwa , Łotwa i Estonia. Moskwa najpierw zmusiła je do podpisania traktatów wojskowych i wyrażenia zgody na złożenie na ich terytorium baz Armii Czerwonej (jesień 1939 roku) , a następnie w czerwcu 1940 roku dokonała aneksji wszystkich trzech państw. Ostatnim krokiem ku pełnemu ich podporzadkowaniu było przeprowadzenie w atmosferze zastraszania wyborów parlamentarnych i wyłonienie zdominowanych przez komunistów wady , które „dobrowolnie” zadeklarowały chęć przystąpienia do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich . W ten sposób w sierpniu 1940 roku do Związku Radzieckiego jako nowe republiki zostały włączone Litwa , Łotwa i Estonia. NA zajętych terenach natychmiast rozpoczął się terror NKWD. Rzesze Litwinów , Łotyszy i Estończyków mordowano lub wywożono na Syberię . Podobny los spotkał także mieszkańców rumuńskiej Besarabii i bukowiny, które w sierpniu 1940 roku także przyłączono do Związku Radzieckiego . Polityka Niemiec w Okupowanej Europie Zachodniej . W wyniku działań wojennych w latach 1939-1942 w rękach Niemców i ich sojuszników znalazła się prawie cała Europa. Od samego początku władzom okupującym zależało , aby podbite społeczeństwo w pełni podporządkowały się narzucanym postanowieniom okupanta i aby wnosiły istotny wkład w umocnieniu niemieckiego potencjału militarnego , na przykład przez wydajną prace w fabrykach lub dostarczeniu płodów rolnych na potrzeby walczącego Wehrmachtu . Metody , za pomocą , których zamierzono egzekwować te zasady , były jednak bardzo zróżnicowane i zależały od planów , jakie wobec danego społeczeństwa czy terenu terenu mieli Niemcy lub ich sojusznicy. Na zachodzie Europy oraz w w Protektoracie Czech i Moraw , z pewnymi wyjątkami , nie stosowano zbyt surowych metod. Zwalczano wprawdzie wszelkie przejawy oporu oraz prześladowano i wywożono do obozów zagłady Żydów, ale jednocześnie pozwalano na pewien rozwój życia kulturowego czy nawet ograniczona manifestację postaw patriotycznych . Przykładem takiej tolerancji była Dania, której król Christian X często demonstracyjnie przejeżdżał konno ulice Kopenhagi w towarzystwie tłumu poddanych , przystrojonych w barwy narodowe i wznoszących okrzyki na część monarchy. Terror lub masowe represje dotykały ludność cywilna przede wszystkim w odwecie za działania ruchu oporu. Tak było między innymi ze wsią Lidice w Czechach , którą w czerwcu 1942 roku całkowicie zniszczono , a jej mieszkańców zamordowano lub wywieziono do obozów koncentracyjnych w zemście za zamach na zastępcę protektora Rzeszy w Pradze , Reinharda Heydricha . Podobnie Oradour-surGlane we Francji w czerwcu 1994 roku zburzono , , a mieszkańców rozstrzelano lub spalono w odwecie za śmierć oficera SS. Po ataku na Związek Socjalistycznych republik Radzieckich w wielu krajach okupowanej Europy Niemcy rozpoczęli werbunek ochotników do oddziałów walczących na froncie wschodnim. Hitlerowska propaganda , głosząca hasła krucjaty antybolszewickiej , zachęcała młodych ludzi , aby pod niemieckim przywództwem walczyli w obronie dorobku cywilizacyjnego Europy. Tego apelu posłuchało wielu Francuzów , Holendrów , Belgów , Norwegów , a nawet mieszkańców krajów neutralnych (na przykład Szwedów, Hiszpanów), którzy wstąpili do armii niemieckiej , najczęściej cudzoziemców formacji SS i pojechali walczyć przeciw Rosjanom. Ważna rolę w niemieckim systemie okupacyjnym odgrywały współpracujące z Niemcami rządy poszczególnych państw . W części z nich były to tylko marionetkowe , kierowane przez całkowicie zależnych od Berlina polityków.