Skamandryci - hymn do codzienności (założenia, twórcy, przykłady).

Ważna grupa artystów warszawskich głównie; Tuwim; Słonimski; Wierzyński; Lechoń; Iwaszkiewicz; Iłłakowiczówna; Pawlikowska-Jasnorzewska; Liebert;

Ogólnie uznali siebie za grupę bezprogramową, nie chcieli siebie ograniczać żadnymi założeniami twórczymi, ale można wyłonić kilka podstawowych cech, charakteryzujących twórczość skamandrytów: ogólnie poezja miała być związana z teraźniejszością, widać kult codzienności i konkretu, a co za tym idzie zerwanie z metafizyczną głębią, kult życia i witalizm ("Wiosna" Tuwima), dążyli do doskonałości artystycznej i pozwalali sobie na absolutną dowolność tematyki i doboru środków artystycznych

Ich twórczość cechowała się komunikatywnością i jasnością wypowiedzi, między innymi dlatego, że wiele ich utworów sami prezentowali na wieczorkach poetyckich i przedstawieniach (m. in. w kawiarni "pod Pikadorem");

Lechoń w "Herostratesie" odżegnuje się od silnie zakorzenionego w polskiej poezji wątku patriotycznego; ośmiesza go i uważa, że w nowej sytuacji jest on niepotrzebny i wręcz szkodliwy; znamienne i znane słowa mówią "A wiosną niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę";

Słonimski podobnie mówi w "Czarnej Wiośnie": "Ojczyzna moja wolna, wolna.../Więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada"

Tuwim demonstruje swoje zainteresowanie "sprawami codziennymi", absolutnie nie związanymi z patriotyzmem, w swoim kontrowersyjnym wierszu "Wiosna"; witalistyczny, naturalistyczny obraz uczuć związanych z wiosną, radością i... miłością; swój zachwyt codziennością prezentuje nam w "Do krytyków": napawa się widokiem z tramwaju, tym co się dzieje dookoła niego;