Kiedy odlatuję na skrzydłach mojej wyobraźni

Kiedy odlatuję na skrzydłach mojej wyobraźni uciekam w świat nieznany nikomu. Wychodzę wtedy z domu, szukam ustronne miejsce, gdzie nikt mi nie będzie przeszkadzał i marzę. W ciągu kilku lat znalazłam wiele takich miejsc.
Jednym z miejsc, które pomagały mi się odstresować, są kamienie. „Pomagały”, ponieważ już je ogrodzili i niestety nie ma do nich dostępu. Dwie skały położone na przeciw siebie, ogrzewane przez słońce. Skały życia, gdyż mają już swoje lata i swoje tajemnice. Mają wiele zapisków, oderwanych części przez czas – a mi dają miłe wspomnienia. Nie tak dawno temu, bo w wakacje, przychodziłam tam codziennie. Spędzałam całe swoje dnie. Tylko myślałam i marzyłam. Nie tylko o tym co będę robiła dziś czy jutro, ale o tym jak będzie wyglądało moje życie za kilka lat.
Kiedy ogrodzili kamienie musiałam znaleźć nowe miejsce. Tym punktem był mały chodniczek obok obwodnicy. To było blisko mojego domu, więc zawsze wracałam na czas. To nieprawda, że hałas nie pozwala się skupić. U mnie jest wręcz na odwrót. Uczyłam się tam, odrabiałam lekcje, pisałam wiersze, a co najważniejsze – nie mogłam przestać marzyć. Chciałam dotknąć chmur. Wejść w krainę wyobraźni i nigdy nie wyjść. Myślałam nawet o samobójstwie, ale bardzo szybko mi to przeszło. Przecież życie jest piękne! Wspaniale jest marzyć oraz śnić o wszystkim, o czym się chce i nie mówić o tym nikomu.
Gdy odlatuję na skrzydłach wyobraźni to tak naprawdę jestem, ale mnie nie ma. Często słyszę „Ty to chyba żyjesz w innym świecie” - i mają całkowitą rację. Jednym z moich najczęstszych zajęć jest właśnie oderwanie się od rzeczywistości. Marzę nie tylko wtedy, gdy wychodzę. Potrafię zamknąć się w pokoju po obiedzie i nie wychodzić przez kilka godzin. Nie ma mnie dla nikogo. Odlatuję w świat marzeń. Robię tam to, na co mam ochotę. Mogę mieć 20 lat we własnym domu i nie słuchać nikogo lub skończyć 80 lat na łożu śmierci słuchając tylko bicia swojego serca. Wszystko jest możliwe. W końcu "marzenia są jak puste butelki, do których można nalać wszystkiego” (Sławomir Wróblewski).