Współczesność - najbliższa mi epoka

Najbliższą mi epoką poznaną dotychczas jest współczesność. Jej założenia są dla mnie najtrafniejsze, a literatura, kultura i sztuka – najbardziej inspirujące.
Współczesność jest epoką trwającą od 1945 roku do dziś. Jest jedną z najbardziej rozbudowanych i zróżnicowanych epok w dziejach ludzkości. Na początku literatura i sztuka były inspirowane II wojną światową, jej skutkami i wpływem na ludzi. Dzieła tworzone w większości przez weteranów wojny opowiadały najczęściej o jej tragizmie. Z czasem jednak świat zaczął się zmieniać, nastąpiła globalizacja, ludzie zaczynali być bardziej świadomi otaczającego ich świata. Ogromny wpływ na sztukę i literaturę współczesności, która w dużej mierze stała się rodzajem propagandy czy manifestu, ma polityka i związane z nią wydarzenia.

W tym czasie w sztuce i literaturze wykształciło się wiele różnorodnych nurtów, których przedstawicielami byli m.in. Andy Warhol, Salvador Dali, Bob Dylan, Jimi Hendrix, J. R. R. Tolkien, J. K. Rowling, Stanisław Lem, Czesław Miłosz, Wisława Szymborska. Główne hasło tej epoki – „sztuka dla sztuki” – pozwoliło zdefiniować ją na nowo. Założenie to miało propagować wolność wypowiedzi artystycznej i jej środków przekazu. Nie bez wpływu na nie pozostały wszelkiego rodzaju używki, handel narkotykowy, wydarzenia polityczne, nacisk na tolerancję. To właśnie wtedy powstały pojęcia takie jak ‘rasizm’, ‘seksizm’ czy ‘homoseksualizm’.

Kultura współczesności, trudna do skatalogowania, często dzielona jest na dekady, z którymi ściśle związane są najróżniejsze subkultury. Od miłości i tolerancji hipisów lat 60-tych, anarchię popieraną przez punków lat 70-tych, przez bunt rockowców z lat 80-tych, separację i odosobnienie grunge’owców lat 90-tych do podkreślania swojej odmienności i niezależności dzisiejszych hipsterów. Duży wpływ ma także na nią muzyka, która często, wraz ze sztuką i literaturą, wyznacza tor, jakim podąża ludzkość, nastawiona przede wszystkim na konsumpcjonizm. Swoje piętno na kulturze pozostawia również rozwijająca się technika oraz postęp cywilizacji. W związku z dynamicznym rozwojem zagubieni ludzie zaczęli powracać do starych tradycji, kultywowania dobrze już znanych nam obyczajów, uwspółcześniając je.

Obserwatorowi często trudno jest scharakteryzować współczesność. Wydaje się to wręcz niemożliwe, patrząc na jej różnorodność. Zarówno w sztuce, jak i w literaturze, nie istnieją żadne granice. Nie da się ich zamknąć w żadnych schematach. Dowolność w formie i treści daje równą dowolność w odbiorze wypowiedzi artystycznej. Skomplikowanie daje możliwość wielu interpretacji dzieła przez odbiorcę. Moim zdaniem we współczesności fascynująca jest jej zmienność i nieobliczalność – raz skomplikowana i trudna do rozszyfrowania, innym razem prosta i czytelna. Epoka ta zdaje się zmieniać rzeczy zwyczajne w niezwyczajne.