Poeci o sobie i znaczeniu poezji. Omów temat, porównując fragment „Wielkiej improwizacji” i wiersza Wyznanie Miłosza . Zwróć uwage na stosunek podmiotu mówiącego do Boga.

Wielka Improwizacja czyli fragment z Dziadów Adama Mickiewicza oraz wiersz Czesława Miłosza wyznanie, przedstawiają dwie całkiem odrębne kreacje poetów i ich zdanie na temat poezji. Na podstawie tych dwóch dzieł możemy dostrzec jak na przestrzeni epok spojrzenie na poezje uległo zmianie. W pierwszym utworze mamy do czynienie z monologiem bohatera utworu, styl wypowiedzi jest wzniosły i patetyczny, natomiast w dziele Miłosza występuje liryka bezpośrednia oraz język prosty i komunikatywny.
Konrad jest poetą bardzo pewnym siebie i swojej twórczości. Poezje, która tworzy mniema za doskonałą, niepowtarzalną, pierwszorzędną, co sprawia, że jego wizerunek staje się nie najlepiej ukazany. Przedstawiony jest on jako człowiek pyszny i dumny, tak bardzo przekonany o doskonałości swojej twórczości, że uważa ją godną nawet Boga. Konrad mówi o sobie jako o mistrzu, któremu nikt inny nie jest równy. Słowami „depcę was wszyscy poeci, wszyscy mędrce i proroki” ukazuje pogardę dla pozostałych artystów i uczonych, twierdzi, że jest ponad nimi. W „Wielkiej improwizacji” bohater „Dziadów” stawia siebie na równi z Bogiem, a nawet stwierdza, że jest jego najlepszym dziełem. W sowim monologu wyznaje także miłość do ojczyzny, jednak zdaje sobie sprawę, że nie jest jedyną osobą, która umiłowała swój kraj. Pragnie dla niego szczęścia. Uważa, że miłość do narodu pozwala mu do tego aby równać się z Bogiem, a nawet gardzić nim. Sądzi, że poezja, którą tworzy daje mu poczucie nieśmiertelności i ogromną moc. Swój dar uważa jako talent wrodzony, nie wyuczony, ani nawet nie pochodzący od Boga, co powoduje, że czuje się nawet lepszy od niego. Pragnie kierować swoimi zdolnościami jak Bóg kieruje światem przez co ukazuje mu brak jakiegokolwiek szacunku. Konrad uważa, że jest poetą – wieszczem.
W wierszu Czesława Miłosza „Wyznanie” podmiot liryczny jest zwykłym człowiekiem, który lubi bardzo przyziemne rzeczy takie jak jedzenie, słodycze czy kobiety. Utwór zaczyna się apostrofą do Boga, co nadaje mu charakter spowiedzi, bohater wiersza wyznaje swoje słabości. Ma do siebie dystans, nie uważa się za wielkiego twórcę i proroka, wręcz przeciwnie twierdzi, że poezja jest dla każdego człowieka. Jest pokorny w stosunku do Boga, czuje się przy nim mniejszy. Przede wszystkim niczego od niego nie żąda, tylko bierze to co jest mu dane. Podmiot liryczny ceni sobie codzienne przyjemności, odbiera świat zmysłami. Sądzi, że poezja nie jest zajęciem zbyt poważnym, jest raczej rozrywką. Jej zadaniem nie jest wywyższanie artystów, ani zbawianie świata a tworzą ją ludzie niedoskonali, z wieloma defektami, które posiada każdy człowiek.
W obu utworach mamy przedstawione dwie różnie koncepcje poety oraz różne znaczenie poezji. Konrad z Dziadów A. Mickiewicza uważa siebie za wybitnego poeta wieszcza. Twierdzi on, że poezja nie potrzebuje słuchaczy, jest czymś godnym największego uznania. Podmiot liryczny w wierszu „Wyznanie”, ma świadomość tego, że nie jest nikim lepszym ani wyjątkowy, a poezja jest dla każdego, nawet niedoskonałego człowieka. Podobnie jest ze znaczeniem poezji: w „Dziadach” to siła sprawcza, która daje poecie potęgę tworzenia, a w „Wyznaniu” jest jedynie czynnością. Ma na to duży wpływ fakt iż utwór Mickiewicza powstał w epoce romantyzmu, gdzie realizuje się tzw. Indywidualizm – człowiek indywidualista to osoba wolna, mająca poczucie własnej wartości, niezależna. Natomiast wiersz Miłosza to utwór współczesny.