Budowa i zasada działania urządzeń chłodniczych

Urządzenie chłodnicze służy do obniżania temperatury ciała poniżej temperatury otoczenia i przeznaczone jest do przechowywania produktów nietrwałych w temperaturze 0C i niższej. Najbardziej popularnym urządzeniem chłodniczym jest chłodziarka szafowa, czyli lodówka. Lodówka służy do przechowywania żywności w gospodarstwach domowych i sklepach. Lodówka posiada także przedział temperaturze poniżej 0C, czyli zamrażalniku. W lodówce chłodzenie odbywa się za pomocą chłodniczego urządzenia absorpcyjnego lub sprężarkowego. W lodówce ciecz zwana czynnikiem chłodniczym (płyn parujący przy niskiej temperaturze) pobiera ciepło z chłodzonego otoczenia przechodzi przez parownik (powyginana esowato rurka). Parownik jest najzimniejszą częścią lodówki, zwykle umieszcza się go w zamrażalniku. Większość domowych lodówek to chłodziarki sprężarkowe. Chłodziarka sprężarkowa wyposażona jest w sprężarkę napędzaną silnikiem elektrycznym, który zmusza czynnik chłodzący do krążenia w obiegu. Sprężarka zwykle tłokowa przetłacza parę czynnika chłodniczego do skraplacza, w którym para skrapla się oddając ciepło, następnie czynnik paruje pobierając ciepło od chłodzonych produktów. Niepożądanemu podnoszeniu się temperatury w lodówce zapobiega zainstalowany w niej termostat, który włącza agregat, gdy temperatura podnosi się i wyłącza go, gdy za bardzo spada. Tym samym powoduje, że lodówka nie pracuje na okrągło, przez co zmniejsza się zużycie energii elektrycznej. Lodówka musi być wyizolowana termicznie. Ciepło z zewnątrz nie może się dostać do wnętrza lodówki. Ciepło dostające się do środka lodówki powodowałoby włączenie przez termostat agregatu chłodniczego i pobieranie dużych ilości energii, aby agregat mógł pracować bez przerwy utrzymując odpowiednią temperaturę wewnątrz lodówki.

Urządzenie chłodnicze sprężarkowe parowe (rys. w załączniku)