Grzyby niedoceniane.

Czubajka kania, należy do największych grzybów. Cienkie nóżki kani odcina się, a używa same kapelusze. Umyć, oczyścić, sparzyć wrzącą wodą, a potem dobrze ocieknięte maczać w rozbitym jajku i bułce tartej. Smażyć z obu stron, aż do zrumienienia. Solić na talerzu. Kania służy jako aromatyczny dodatek do mączki grzybowej lub do ekstraktu grzybowego. Gąska żółta, ponieważ rośnie na piasku, trzeba bardzo uważać, aby nie dostał się on pomiędzy blaszkami pod kapeluszem, bo wtedy jest trudniejszy do usunięcia. Toteż gąskę zbiera się ostrożnie, od razu wycierając ją z piasku i uważnie układa się w kobiałce kapeluszami do góry. Zapiekanka z gąsek. Oczyszczone, starannie, umyte gąski, około 50 dag, udusić do miękkości na 2 łyżkach oleju sojowego lub łyżce margaryny razem z 1 posiekaną cebulą. Jeśli jest zbyt dużo sosu-odparować go, zdejmując pokrywkę. Zdjąć z ognia, przełożyć grzybki do kamionki, żaroodpornego szkła lub na salaterkę, zalać poł kubkiem śmietany, posypać około 4 dag tartego, żółtego sera, dosypać kopiatą łyżkę tartej bułeczki. Położyć na wierzch parę wiórków masła dla zapachu i zapiec w piekarniku aż do zarumienienia powierzchni. To samo danie można przyrządzić z borowików, pieczarek i koźlaków. Czerwony koźlarz, podobny do koźlarza, ale większy, o kapeluszu brązowo-ceglastym. Ma smaczny, białoszary miąższ, ciemniejszy po przecięciu lub przełamaniu. Nadaje się do duszonki z ziemniakami, a także do marynowania, kiszenia i suszenia, choć w tych przetworach nie wygląda najładniej. Kolczak dachówkowaty jest bardzo aromatyczny, o zapachu i smaku korzennym. Nie należy zbierać starych grzybów, bo są gorzkawe. Wyrostki na kapeluszu grzyba przypominają sierść sarny lub łosia, stąd nadawane mu ludowe nazwy. Z kolczaka nieraz przyrządza , tak jak z grzybka czerwonego, koźlaka czy borowika. Duszonkę z ziemniakami lub zapiekankę. Ale najczęściej grzyby te suszy się i używa do wyrobu mączki grzybowej lub do ekstraktu grzybowego. Koźlarz, ma przyjemny smak, ale słabo pachnie. Zwykle koźlarze myje się, kraje i dusi z cebulą z dodatkiem łyżki i tłuszczu. Pod koniec podprawia się śmietaną, solą i pieprzem. Młode, twarde kapelusze koźlarza nadają się świetnie na marynatę. Kurka wyróżnia się tym, że ma dużą ilość prowitaminy A i więcej niż inne grzyby, witaminy B. Kurek się nie suszy, ale można je solić, marynować, a przede wszystkim przygotowywać z nich świetne potrawy. Zwykle przyrządza się kurki duszone w śmietanie. Na rozgrzanym tłuszczu lekko podsmażyć pokrajaną w kostkę dużą cebulę, włożyć bardzo starannie obrane i umyte kurki. Zwykle nawet po osączeniu mają tyle wody, że nie trzeba jej już dodawać. Gdy zmiękną oprószyć lekko mąką, zagotować, dodać soli i pieprzu, ewentualnie wbić jedno lub parę jajek i usmażyć. Tak przygotowane kurki można jeszcze zaprawić śmietaną i posypać siekanym koperkiem i natką pietruszki. Podawać z ziemniakami. W ten sposób przyrządzone maślaki, gąski, koźlarze, podpieńki. Gąski są szczególnie dobre, gdy przyrządzi się je z dodatkiem śmietany. Lejkowiec dęty podobny do starszych kurek. Grzyby te przyrządzać tak jak kurki, ale można też suszyć. Susz w postaci mączki, dodaje się zwykle do mączki z innych suszonych grzybów. Łuskwiak płachetka wyglądem i smakiem przypomina pieczarkę. Można go podawać tak, jak pieczarki-duszone, smażone, w śmietanie. Nadaje się też do marynowania, do przechowywania w słojach weka i do suszenia. Susz jest wprawdzie biały ale o słabym zapachu. Opieńka miodowa. Jadalne są tylko opieńki w kolorze brunatnym, z kołnierzykiem pod kapeluszem.