Urbanizacja.

W Polsce za miasto uznaje się jednostkę osadniczą o zwartej, najczęściej wielopiętrowej zabudowie. pełniącą funkcje nierolnicze i mająca prawa miejskie. Funkcja nierolnicza to jedna z najważniejszych cech odróżniających miasto od wsi. W związku z tym niemal wszyscy mieszkańcy ośrodków miejskich pracują w zawodach pozarolniczych. Proces rozwoju istniejących miast i powstawanie nowych nazywamy urbanizacją. Przejawia się on również upowszechnieniem miejskiego stylu życia oraz wzrostem liczby osób pracujących w przemyśle i usługach. W wyniku urbanizacji wzrasta liczba mieszkańców miast, a także zwiększa się zajmowana przez nie powierzchnia. Powszechnie stosowanym miernikiem urbanizacji jest wskaźnik urbanizacji wyrażający w procentowy udział mieszkańców miast w ogólnej liczbie ludności. Intensywna urbanizacja nastała w Polsce po zakończeniu II wojny światowej i trwała do końca lat 70. XX wieku. Jej powodem była masowa migracja ludności wiejskiej do miast związana z rozwojem przemysłu i wzrostem zapotrzebowania na siłę roboczą. Przeprowadzka z przeludnionej wsi do miasta wiązała się często z podniesieniem standardu życia. W latach 80 XX wieku, w związku z kryzysem gospodarczym, tempo migracji do miast spadło. Obecnie mieszka w nich 61% ludności Polski. Na tle innych państw europejskich Polska jest krajem średnio zurbanizowanym. Obecnie w naszym kraju jest ponad 900 miast. Większość, bo około 75% stanowią małe ośrodki miejskie, liczące mniej niż 20 tys. mieszkańców. W zaledwie 17 polskich miastach liczba obywateli przekracza 200 tys. osób Niemal połowa ludności miejskiej mieszka w 39 miastach liczących ponad 100 tys. mieszkańców. W stolicy naszego państwa – Warszawie –żyje ponad 1,7 mln ludzi, co stanowi około 5% wszystkich mieszkańców kraju. Miasta na terenie Polski są rozmieszczone nierównomiernie, co jest uwarunkowane czynnikami historycznymi. Najwięcej miast znajduje się na ziemiach dawnego zaboru pruskiego. Urbanizacji na tych terenach sprzyjał intensywny rozwój przemysłu. Obecnie największą liczbę miast mają województwa ; wielkopolskie, dolnośląskie i śląskie. Wyraźnie mniej ośrodków miejskich znajduje się w środkowej i wschodniej części Polski, czyli na ziemiach dawnego zaboru rosyjskiego. Wiele z nich w latach 70 XIX wieku utraciło prawa miejskie w wyniku represji carskich po powstaniu styczniowym. Miasta w Polsce mają długą historię. Niemal wszystkie zostały założone w średniowieczu. Ich wielokrotny rozwój przebiegał po wpływem różnorodnych czynników i wynikał między innymi z funkcji, które te miasta pełniły. Największe miasta Polski początkowo były grodami obronnymi lub niewielkimi osadami leżącymi na szlakach handlowych. Osady, w których rozwijał się handel oraz rzemiosło, zmieniały swoje funkcje z rolniczych na nierolnicze, co spowodowało napływ ludności i wynikający z niego wzrost liczby mieszkańców. Równocześnie zmieniał się wygląd osad. Powstała w nich zwarta zabudowa wzdłuż planowo wytyczanych ulic. W centrum znajdował się rynek, na którym skupiał się handel. Z czasem osady uzyskiwały prawa miejskie. Początkowo rozwój miast wynikał z pełnionych przez nie funkcji handlowych oraz administracyjnych. Z czasem o rozwoju miast decydowały także inne funkcje, na przykład przemysłowa oraz transportowa. Współcześnie miasta pełnią kilka funkcji jednocześnie. Wśród nich istotne znaczenie mają funkcje handlowe, edukacyjne oraz kulturalne. Urbanizacja prowadzi do powstawania aglomeracji. Są to zespoły blisko położonych miast i osiedli. Wyróżnia się dwa typy aglomeracji- monocentryczną i policentryczną.