"Król Edyp" Sofoklesa jako tragedia ludzkiego losu.

„Król Edyp” Sofoklesa jest tragedią antyczną, w której działania bohatera bez względu na jakiekolwiek starania, z góry skazane są na niepowodzenie.
Utwór opowiada o losie Edypa, na którym ciążyła klątwa jeszcze przed jego przyjściem na świat, mówiąca o zabójstwie, którego dopuści się na swym ojcu Lajosie i o ślubie z własną matką Jokastą. Przerażeni rodzice postanowili pozbyć się chłopca. Tradił on w ręce bezdzietnego małżeństwa Polybosa i Meropy. Gdy dorósł, czuł się nieszczęsliwy. Rówieśnicy wyśmiewali się z niego i przezywali go podrzutkiem. Edyp ciekaw powodu, dla którego jest tak nazywany, postanowił samodzielnie odkryć prawdę swojej przeszłości, gdyż żadne z rodziców nie chciało rozmawiać z nim na ten temat. Gdy ukończył 18 lat, wybrał się do wyroczni delfickiej. Tam dowiedział się o strasznej przepowiedni i od tego momentu każdy jego czyn coraz bardziej zbliżał go do klęski: wyjazd do Teb, zabicie Lajosa i nieświadome wypełnienie pierwszej części klątwy, rozwiązanie zagadki Sfinksa, ślub z Jokastą i objęcie rządów w Tebach, a także rzucenie klątwy na zabójcę Lajosa, by ratować miasto przed zarazą. Gdy poznaje prawdę, załamany swym postępowaniem i dokonanymi czynami, okalecza się i prosi o wygnanie.
Edyp jest bohaterem tragicznym. Ciąży na nim wina tragiczna, związana ze zbłądzeniem tragicznym. Jest nieświadomy każdego popełnionego przez siebie błędu. Sytuację pogarsza hybris, jego własna pycha i duma, która powoduje sprzeniewierzenie się woli bogom, a tym samym katastrofę.
Bogowie mieli ogromną moc. Byli nieśmiertelni, wieczni a na dodatek los człowieka był od nich uzależniony. Ingerowali w sprawy ludzkie, interesowali się tym, co działo się na ziemi, jednak gardzili człowiekiem, dlatego bunt ludzi przeciw nim nie mógł skończyć się dla nich pomyślnie. Bogowie nadali sobie prawo przypisywania człowiekowi danego losu – fatum, któremu każdy musiał się poddać. Była to ich nieodwołalna wola. Żadne czyny nie mogły jej zmienić. Dlatego też Edyp czegokolwiek by nie dokonał, skończyłby zgodnie z decyzją sił wyższych. Najprawdopodobniej wszystkie radosne wiadomości, chwilowe wygrane, jakimi obdarowali go bogowie, były dane mu tylko dlatego, by bardziej odczuł on późniejszą porażkę.
Człowiek nie może wygrać z losem ani być do końca szczęśliwy, ponieważ nie wie, co czeka go w przyszłości. Nie należy też dążyć do poznania swego przeznaczenia, gdyż wszelkie wysiłki człowieka do zmiany swego życia są bezowocne. Jest on bezsilny i bezradny wobec swojej przyszłości i mimo tego, że należy mieć nadzieję na szczęśliwe życia, nie można ufać swojemu rozumowi i sile na tyle, by próbować zapobiec pewnym wydarzeniom.
Uważam, iż utwór Sofoklesa jest doskonałym odzwierciedleniem tragedii ludzkiego losu. Udowadnia, że w życiu nie ma przypadków i mimo dobrych chęci czy starań, człowiek nie uniknie tego, co jest mu przypisane. Dlatego też każdy powinien pogodzić się z tym, co przynosi życie, chociaż czasem jest to niezwykle trudne, bo walka z przeznaczeniem, występowanie przeciw wszystkim i wszystkiemu, wierząc we własne siły przynosi zazwyczaj zgubne skutki.