Jak ocenisz panowoanie Napoleona we Francji i Europie?

Napoleon Bonaparte z włoskiego rodu Buonapartów urodził się w 1769r. na Korsyce, która już od trzech miesięcy należała do Francji, co miało bardzo istotne znaczenie dla dalszych losów nowonarodzonego Francuza. W wieku 23 lat był już porucznikiem artylerii, a awans na kapitana dostał 10 lipca 1792 r. podpisany jeszcze przez Ludwika XVI. Była to zresztą jedna z ostatnich nominacji podpisana przez króla. Rewolucja wokół wrzała. Bonaparte był raczej biernym jej obserwatorem, choć zdecydowanie przychylał się do poglądów jakobinów. W 1795 r. (26 lat) został generałem artylerii w armii Zachodu.
Na przełomie lat 1796-1797 w zwycięskich bitwach zaczął ujawniać się militarny geniusz Napoleona, którego sława zaczęła ogarniać całą Europę. Uwielbiany przez swych żołnierzy, otrzymał od nich w tym czasie honorowy tytuł kaprala. Triumf wojsk Konwencji zawdzięczano umiejętnościom Napoleona, któremu powierzono obronę Paryża. Oficjalnie dowodził wojskami Barras, ale nikt nie miał wątpliwości, ze zwycięstwo zawdzięczano młodemu generałowi Bonaparte, to był właśnie ten moment zwrotny, który wprowadził Napoleona w elitę władzy. Natychmiast został generałem dywizji a potem dowódcą armii francuskiej walczącej z Austriakami we Włoszech. W całej włoskiej kampanii okazał się Napoleon genialnym strategiem i zyskał ślepą miłość żołnierzy. Przemówienia i proklamacje docierały do ich serc, zyskał ich zaufanie, czynił się ich ojcem i opiekunem. Tu właśnie zrodziła się legenda „małego kaprala”. Ale przy tym bezwzględnie rabował wszystko i wozami wywoził do Paryża włoskie dzieła sztuki. Napoleon wrócił do Francji jako bohater. Jednak Dyrektoriat przeraził się jego popularności i podsunął mu projekt ekspedycji wojskowej do Egiptu, by odciąć Anglii drogę do Indii. Łączyło się to też z marzeniami o nowych koloniach. Mimo wielu sukcesów ogólnie wyprawa do Egiptu skończyła się fiaskiem. W tej sytuacji wrócił Napoleon do Francji, w której nastąpił kryzys polityczny. Dyrektoriat stracił praktycznie władzę, więc wykorzystując sytuację Napoleon przejął rządy mając za sobą poparcie wojska i wprowadził nowy system polityczny – konsulat. Na czele rządu stali 3 konsulowie, ale praktycznie liczył się tylko pierwszy – Napoleon. Był to rok 1799. Napoleon został praktycznie dyktatorem Francji. Zajął się nie tylko poszerzaniem granic, ale tez porządkowaniem prawa. Kolejne główne zwycięstwa jakie przyniosły Napoleonowi sławę to bitwy pod: Austerlitz, Jeną, Auersteadt, Pruską Iławą i Frydelandem. Po zawarciu w Tylży pokoju z Rosją cała Europa prócz oczywiście Anglii i Bałkanów dostała się pod wpływy Francji. Gdy doszło do zerwania pokoju z carem Aleksanderm I, by całkowicie sobie podporządkować i ten ogromny kraj, zdecydował się Napoleon na podbicie Rosji wkraczając tam ze swa wielonarodową armią w 1812 r. Bitwa wygrana pod Borodnino była dosyć problematycznym zwycięstwem.
Mimo tak licznych zwycięstw, tego doskonałego stratega, poniósł on też kilka porażek które przewinęły się bez większego rozgłosu na tle tak wielkich sukcesów militarnych. Tymi porażkami były np. bitwa morska pod Trafalgarem, gdzie admirał Horacy Nelson zniszczył połączone floty Francji i Hiszpanii. Straty kampanii z 1812 r. były straszne. Wielka Armia straciła 420 tys. ludzi czyli 80 %.. Po przegranej bitwie pod Lipskiem (1813) zaczęły się bunty innych podbite krajów takich jak Holandia i Hiszpania zrzucając przy tym z tronów nadanych przez Napoleona władców a sprzymierzone wojska zajęły w 1814 Paryż zmuszając Napoleona do abdykacji i zsyłając go na małą wyspę Elbę. Pod Waterloo 18 czerwca 1815 r wszystko zawiodło: pogoda, łączność, taktyka i szczęście Napoleona. Francuzi zostali pobici. Zgodnie z wolą zwycięzców został zesłany z kilkoma towarzyszącymi mu osobami na Wyspę Świętej Heleny na południowym Atlantyku, Gdzie zmarł w osamotnieniu w maju 1821 r. Wyspy spięły klamrą życie Napoleona: od Korsyki przez Elbę do św. Heleny.
Podsumowując, rewolucja francuska, wraz z epopeją napoleońską, nie doprowadziła ani do zniesienia arystokracji, ani do zrealizowania odwiecznego marzenia o równości ludzi. Stworzyła wszak szansę awansu społecznego wszystkim wybitnym lub choćby tylko przedsiębiorczym jednostkom. Z szansy tej skorzystała przede wszystkim burżuazja. Wykorzystawszy możliwości, jakie stworzył system napoleoński, obróciła się przeciw jego twórcy. Napoleon przegrał jako najwybitniejszy przedstawiciel swojej epoki. Korzenie dzisiejszej, dwudziestowiecznej Europy tkwią głęboko w czasach Rewolucji Bonapartego.