Być Polakiem ? jak współcześni polacy postrzegają swoją polskość ?

„Dziś dla nas, w świecie nieproszonych gości, w całej przeszłości i w całej przyszłości. Jedna już tylko jest kraina taka, w której jest trochę szczęścia dla Polaka, kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie, święty i czysty, jak pierwsze kochanie.” Tak pisał Polak – patriota, Polak- poeta, Polak XIX w. Jak jednak wygląda polak współczesny, Polak XXI w. ? Czym dla nas, ludzi zabieganych, zajmujących się tylko codziennymi sprawami, nie stojących w szeregach wojsk i nie biorących udziału w powstaniach jest ukochana kraina ? Czy umiemy tak jak romantyczni pisarze wyrazić swój patriotyzm ? I jak rozumiemy naszą polskość ? Nad tymi właśnie pytaniami powinien zastanowić się każdy kto mówi: „ Jestem Polakiem”.

Polska. Dla wielu z nas to miejsce, w którym się urodziliśmy, wychowaliśmy, mieszkamy. Mamy polskie obywatelstwo, rozmawiamy w urzędowym języku, przestrzegamy praw kraju. Czy to jednak wystarczy by nazwać się Polakiem ? By się tego dowiedzieć każdy z nas powinien sobie najpierw odpowiedzieć na pytanie: co dla niego znaczy polskość ? Może to nie tylko pochodzenie… Uśmiech mamy kiedy dziecko mówi wieczorny pacierz, tradycje świąt, dziecięca radość mówienia „Kto ty jesteś ? Polak mały.”, historia, kultura, pielęgnowanie czystego, pięknego słowiańskiego języka, pamięć. Dla mnie to właśnie jest polskość. Jednak dla większości z nas to tylko beznadziejny polski sentymentalizm. Wyjeżdżamy jak najdalej by uciec od kultury i historii ojczyzny. Wypieramy lub nie przyznajemy się do naszych korzeni. Zauważamy tylko wady, krytykujemy i zapominamy. Przecież jesteśmy narodem wolnym i demokratycznym. Mamy pełny wpływ na losy naszej ojczyzny, a mimo to nie umiemy się o nią zatroszczyć i uczynić ją piękniejszą. Zamiast stawiać wymagania innym, zastanówmy się co my możemy zrobić. Na każdym z nas spoczywa wielka odpowiedzialność. Wychowanie dzieci zgodnie z tradycją i kulturą, zachowanie obyczajów, szacunek do naszych przodków. To właśnie nasza powinność, którą musimy czynić by zachować swoją polskość. Spójrzmy z jaką miłością i przywiązaniem opisywał nasz kraj Adam Mickiewicz w epopei narodowej. Wyidealizowany obraz kraju, piękne opisy przyrody, pozytywne przedstawienie niekoniecznie dobrych zwyczajów szlachty to wszystko po to by podnieść nas Polaków – emigrantów na duchu. By po mimo odległości nie zapomnieć kim jesteśmy. Dziś jednak nie umiemy tego dostrzec i docenić. Celowo zapominamy o dawnych zwyczajach, na naszą kulturę zastępujemy nową, zachodnioeuropejską. Nie umiemy walczyć tak jak nasi ojcowie o wolność. Nie szanujemy tych, którzy mimo przeciwności tworzyli polską kulturę. Z przymusem czytamy dzięła tych, których powinniśmy docenić.
Pisarz Julian Tuwim w swoim poemacie „Kwiaty Polskie” napisał: „ Mnie to w udziale Dom Polski przypadł. To – Ojczyna, a inne kraje są dla mnie hotele. Jednak dziś dla człowieka goniącego za wartościami tylko materialnymi, zostawiającego dom rodzinny i wyjeżdżającego w zagranice to Polska jest tylko hotelem. Przypomina sobie o niej tylko 11 listopada lub sentymentalnie wspomnij w święta. Ale Polakiem nie możemy być tylko od święta. Na co dzień musimy pokazywać swoją troskę o wspólne dobro. Bo piękno naszej polskości zawarte jest w małych gestach. Dbanie o nasze czyste środowisko, przekazywanie historii, pamiętanie o przodkach i co najważniejsze przyznanie się do tego skąd pochodzimy. To przez te wszystkie znaki pokazujemy swój patriotyzm.

Polskość to rzecz piękna, ale trudna. Dlatego też starajmy się ja pielęgnować i rozwijać. Pokażmy Polskę jasną, piękną, tradycyjną, a nie stereotypową. Pozbądźmy się uprzedzeń do naszego narodu i pokażmy nasze zalety. Zacznijmy przejmować się tym co jest w naszych sercach. Czy ojczyzna jest na pierwszym miejscu ? Spytajmy się samych siebie: czy na pewno możemy nazwać się Polakami?