Dokonaj analizy poniższych fragmentów „ Nie – Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego i „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego oraz w kontekście całych utworów porównaj literackie obrazy rewolucji

„Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego powstało w Dwudziestoleciu Międzywojennym, natomiast „ Nie – Boska komedia ” Zygmunta Krasińskiego to utwór romantyczny. „ Przedwiośnie” jest uznane za próbę szkicu sytuacji społeczno – politycznej młodego państwa oraz przestrogę przed zagrożeniami, a przede wszystkim przed groźbą komunistycznej rewolucji. Obraz rewolucji w „Nie – Boskiej komedii” ukazany jest w sposób negatywny. Rewolucjoniści nie mają żadnych ideałów, jedynym motorem ich działania jest chęć zemsty. Rewolucjoniści pochodzą z niższych warstw społecznych, są brudni, głodni, zaniedbani.

W „Nie – Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego rewolucjoniści odrzucają dawne autorytety: „My dziś Bogu, królom i panom za służbę podziękujemy”. Głównie kierują się żądzą zabijania, pragną zaspokoić swoje podstawowe potrzeby, tj. chleb, zarobek, drewno na opał, odpoczynek latem. Do rewolucji dołączają się także ludzie, którzy chcą zrealizować swoje osobiste plany, a pogardzają rewolucjonistami. Ci, którzy przewodzą rewolucji, będą nową arystokracją: „Radzę wam, go zabijcie, bo tak się poczyna każda arystokracja”.

W „Przedwiośniu” Stefana Żeromskiego podobnie jak w „Nie – Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego następuje również odrzucenie autorytetów z przeszłości. Rewolucjoniści dokonują samowolnych egzekucji na oczach innych ludzi. Chęć zemsty za wyrządzone krzywdy: „zabijano powolnie, wśród błagań skazańców o rychlejszą śmierć”. Przywódcy rewolucyjni są nową grupą rządzącą, która przywłaszcza sobie cudzą własność.

Rewolucja przedstawiona w dramacie Zygmunta Krasińskiego to mieszanina szaleństwa, gwałtowności, grozy. Natomiast w „Przedwiośniu” opis rewolucji nasycony jest emocjonalnymi epitetami, następuje wyeksponowanie okrucieństwa. Opis zachowania Cezarego świadczy o wielkim napięciu uczuciowym, które graniczy z szaleństwem: „miał oczy rozszerzone, nozdrza rozedrgane”.

Podsumowując, obaj autorzy przedstawiają rewolucję jako krwawą katastrofę w dziejach ludzkości, przed którą ostrzegają. Jest to jedynie siła niszczycielska, a nie budująca nowy ład świata. Podobny jest również sposób kreowania świata przedstawionego: makabra, groza, szaleństwo, czyli frenetyzm romantyczny w obrazie budowanym przez Zygmunta Krasińskiego, niejako zastąpiony został przez ekspresyjny opis zastosowany przez Żeromskiego, ale o bardzo podobnym wyrazie.