Dydaktyzm w wybranych bajkach Ignacego Krasickiego.

Bajki Ignacego Krasickiego mają charakter dydaktyczny. Można w nich dostrzec treści moralizatorskie, ukazujące ludziom, jak powinni postępować.
Bajka pt. „Malarze” oparta jest na kontraście. Bohaterami są: znakomity portrecista Piotr, ubogi, ale dobry człowiek oraz Jan, który posiadał mniejszy talent, ale za to opływał w dostatki. Piotr przedstawiał ludzi takimi, jakimi są naprawdę, a Jan otrzymywał wysokie zapłaty za pokazywanie na portretach ludzi takimi, jakimi chcieli być. Utwór ten podejmuje problem ludzkiej próżności. Chcemy, by widziano nas lepszymi, niż jesteśmy naprawdę.
Jak zgubna może być dla człowieka skłonność do słuchania pochlebstw ukazuje poeta w bajce pt. „Kruk i lis”. Kruk z serem w dziobie słuchał pochlebstw wygłaszanych przez lisa. Wystarczyło tylko kilka fałszywych zachwytów, aby lis przechytrzył kruka. Zasugerował, że jego głos musi być zachwycający. Kruk chcąc zaprezentować swój „talent” otworzył dziób, z którego wyleciał ser, a na to właśnie czekał lis. Człowiek, który ulegnie pochlebstwom osoby, która ma w tym jakiś interes może wiele stracić.
Bajka „Filozof” jest ilustracją powiedzenia „jak trwoga to do Boga”. Krasicki przedstawia filozofa, który nie wierzy w Boga i odrzuca wszystko, czego nie można dowieść drogą poznania rozumowego. Jednak kiedy zaczęło źle dziać się w jego życiu zmienił zdanie i zaczął wierzyć, pokazując jak łatwo ludzie przechodzą ze skrajności w skrajność.
Ludzką zarozumiałość i pychę ukazuje Krasicki w postaci szczura w bajce pt. „Szczur i kot”. Szczur siedząc na ołtarzu w czasie nabożeństwa przechwala się, jak wszyscy mu kadzą. Oczadzonego kadzidłami szczura porywa i dusi kot wykorzystując jego zbytnią pewność siebie.
Ignacy Krasicki do społeczeństwa trafiał przez śmiech, bo jak sam mówił „i śmiech niekiedy może być nauką, jeśli się z przywar a nie z osób natrząsa”. W bajkach zawarł uniwersalne prawdy ukazując problemy na ogólnikowych przykładach, nie urażając przy tym nikogo konkretnego.