Do XV w. książki były przepisywane i ilustrowane ręcznie. Wynalezienie w latach 50. XV w. prasy drukarskiej umożliwiło wykorzystanie ruchomych czcionek, co w konsekwencji przyczyniło się do rozpowszechnienia druku i doprowadziło do prawdziwej rewolucji społeczno-kulturalnej. Od tego momentu książki i ulotki mogły być drukowane mechanicznie w dużych nakładach, co znacznie obniżyło ich cenę i przyczyniło się do upowszechnienia literatury oraz wiedzy, którą ze sobą niosła. Dziś druk otacza bas ze wszystkich stron: od masowych czasopism, opakowań i plakatów, przez druki państwowe i urzędowe, aż po wydruki z własnego komputera. Płytę drukową uzyskuje się poprzez naświetlenie jej przez kliszę z negatywowym wyciągiem barwy, dzięki czemu pożądany obraz odbija się na światłoczułej warstwie, którą pokryta jest płyta. Każda płyta jest poddawana obróbce chemicznej w celu wywołania przeniesionych na nią obrazów, a następnie umieszczana na cylindrze w prasie drukarskiej. Pokryty tuszem obraz na płycie przenoszony jest (drukowany metodą offsetową) na inny cylinder (pośredni), a z niego na papier. Istnieje wiele rodzajów pras drukarskich. Nowoczesna prasa wykorzystuje technikę offsetową, której podstawą jest zasada, że elementy natłuszczone wchłaniają farbę, a nawilżone nie. Drukowany obraz znajdujący się na płycie drukowej jest pokryty tłuszczem, który przyciąga tusz. Fragmenty niedrukujące są wilgotne, co uniemożliwia pokrycie ich tuszem. Cztery najważniejsze metody drukowania to: sitodruk, drukowanie wypukłe, drukowanie wklęsłe i litografia. Każda z nich może być wykorzystywana w przemysłowych prasach drukarskich odo drukowania egzemplarzy lub też na mniejszą skalę przez artystów w celu stworzenia kilku początkowych kopii obrazu. Monotypia- ta prosta metoda nosi taką nazwę, ponieważ właśnie za jej pomocą uzyskuje się tylko jedną odbitkę. Papier jest umieszczany na pokrytej tuszem płytce. Wzór jest rysowany lub wydrapywany na kartce, którą następnie ściąga się z płytki. Wydruk jest lustrzanym odbiciem pierwotnego projektu.