Charakterystyka Izabeli Łęckiej

Izabela Łęcka była córką Tomasza - zubożałego arystokraty. Mieszkała z nim i Florentyną w kamienicy na Alejach Ujazdowskich. Wychowywana była w niebanalnych luksusach, przez co zatraciła możliwość poprawnej oceny świata i ludzi. Izabela należała do kobiet, obok których nie można było przejść obojętnie. Była niepospolicie piękna, gdzie wszystko było oryginalne i doskonałe. Była średniego wzrostu o bardzo kształtnej figurze. Mała gęste blond włosy, prosty nos, odchylone usta, perłowe zęby i piękne niebieskie oczy, które zależnie od nastroju zmieniały barwę.

Izabela była świadoma swego uroku i piękna a dodatkowo uważała się za istotę lepszą od innych.

Bohaterka nigdy nie zaznała biedy. Jej światem był salon wypełniony pięknymi rzeczami. Będąc piękną kobietą była jednocześnie próżna i zapatrzona w siebie. Wiedziała jakie wrażenie jej uroda wywiera na mężczyznach, dlatego też pozwalała sobie z nimi na różne gierki. Izabela żyła w niesłychanym luksusie, praktycznie nie musiała się o nic martwić. Uważała, że cały świat jest tylko dla niej, ludzie są tylko na jej usługi a wszystkie zjawiska natury są spektaklem odgrywanym specjalnie dla niej.

Izabela uważała, że małżeństwo jest rzeczą konieczną. Nie wyrażała jednak specjalnego upodobania ku takim związkom. Zdążyła się przyzwyczaić, że adorowały ją dostojne osobistości, jednak nie potrafiła się pogodzić z tym, że grono wielbicieli malało proporcjonalnie z jej majątkiem. Izabela nie słynęła jako osoba zdolna do takich uczuć jak miłość. Co do wyboru męża kierowała się trzema warunkami: pięknym nazwiskiem, wyglądem i majątkiem. Jednak jak się okazało nikt nie spełniał wszystkich trzech kryteriów.

Łęcka była kobietą bardzo próżną, nie wiedziała ludzi biedniejszych, tylko bogaczy. Wszystkich oceniała po wyglądzie i stanie majątku- gdyż człowiek dla niej był tyle wart ile miał pieniędzy.

Podsumowując Izabela była próżną, przyzwyczajoną do luksusów i wszelkich wygód salonową damą, która potrafiła niszczyć mężczyzn nieszczęśliwie zakochanych. Była pusta i nie okazywała uczuć, niczym tytułowa lalka. Izabela była zapatrzona tylko w siebie, przez co stała się zepsuta.