"Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza jako epopeja romantyczna

Epopeja romantyczna, która upodabnia się do powszechnego eposu bo zawiera inwokację. Utwór pisany trzynastozgłoskowcem podobnie do innych eposów barokowych. Konstrukcja narratora również podobna do tradycyjnego eposu choć w utworze Adama Mickiewicza narrator dość często wypowiada się w swoim imieniu. Poeta w epopei romantycznej stosuję retardację – przy pomocy porównań homerycznych, które spowalniają akcję. Porównania homeryckie w „Iliadzie” Homera maja charakter poważny, natomiast „Pan Tadeusz” posiada raczej żartobliwe porównania.

Typowe sposoby na zatrzymanie akcji:
- Porównania homeryckie
- Długie wypowiedzi bohaterów
- Opisy przyrody, przedmiotów, postaci
- Stałe epitety opatrywane imiona np. przydomki szlachty „zaściankowi Dobrzyńscy” – szlachta pochodząca z Mazowsza

Istotnym elementem retardacji w „Iliadzie” jest opis tarczy Achillesa natomiast w utworze Mickiewicza retardacja najbardziej widoczna jest przy opisie arcyserwisu.
„Pan Tadeusz” zawiera synkretyzm gatunkowy (zawiera różne gatunki):
- Poemat heroikomiczny – ukazany w księdze IX motyw walki przedstawiony w sposób humorystyczny pewna konwencja parodii eposu przykładem jest „Myszeida”
- Poemat opisowy – opisy przyrody. Największym arcydziełem w polskiej literaturze była „Zofiówka” Stanisława Trębleckiego tworzył w oświeceniu. Utwór powstał na cześć żony Stanisława Potockiego. Tematem utworu jest ogród założony przez Stanisława potockiego.
- Poemat dydaktyczny – astronomia pana Wojskiego. Elementy poematu mają charakter żartobliwy
- Gawęda szlachecka – opowieść o Domejce.
- Sielanka – watki miłosne Telimeny, Tadeusza, Hrabiego i Zosi
- Powieść grozy – opowieść Gerwazego o zamku Horeszków. Opowieść ma charakter żartobliwy
- Powieść poetycka – wątek Jacka Soplicy utrzymany w konwencji poważnej.