Henryk Sienkiewicz (pseud. Litwos) żył w 2 połowie XIX wieku. Jego matka marzyła, aby został lekarzem, lecz on zaczął studia na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Filologiczno-Historycznym, lecz ich nie ukończył i zaczął pracę jako redaktor. Dużo podróżował. Świadectwem podróży są jego listy. Z kolejnych miejsc pobytu słał nie tylko korespondencję, lecz także powieści.
Rozpoczął twórczość od publicystyki, szkiców literackich i historycznych, oraz nowel, które były reakcją na problemy w kraju i za granicą. Podejmował w nich różnorodne sprawy obyczajowe, społeczne i psychologiczne. Po powrocie do kraju (w wieku 30 lat) ożenił się z Marią Szetkiewiczówną.
Sienkiewicz zasłynął głównie jako twórca powieści historycznych: Ogniem i mieczem, Potop, Quo Vadis (1896), Krzyżaków (1900) i W pustyni i w puszczy (1911). Mniej udane są jego powieści obyczajowe: Bez dogmatu (1890) i Rodzina Połanieckich (1895).
Sienkiewicz należy do najpopularniejszych polskich pisarzy w świecie. Międzynarodową sławę zyskał dzięki powieści Quo Vadis oraz Nagrodzie Nobla (1905) za całokształt twórczości.