Człowiek - przypadek czy arcydzieło?

Celem moich rozważań jest rozstrzygnięcie, czy człowiek jest przypadkiem czy też może arcydziełem. Według mnie ani jedna ani druga teza nie jest do końca słuszna. Pozwolę sobie na przytoczenie słów Josepha Conrada: „Człowiek jest zdumiewający, ale arcydziełem nie jest”. Takie jest właśnie moje stanowisko w stosunku do pytania zawartego w temacie. Dla potwierdzenia słuszności tego wywodu przytoczę kilka argumentów.
Człowiek jest istotą Bożą, stworzoną na obraz i podobieństwo Boga. Posiada, więc pierwiastek boskości, co stawia go wyżej w hierarchii od innych stworzeń. Ale nie tylko za sprawą owego pierwiastka może się czuć on w świecie niemalże jak pan. Tym się mianowicie odróżnia od zwierząt, że nie tylko opanowuje przyrodę w granicach znacznie szerszych, niż to jest dostępne dla zwierząt, lecz nawet ją przekształca i przystosowuje do swych potrzeb oraz wymogów. Ponadto - co jest, jak sądzę, najistotniejsze - wytwarza sobie pewną zupełnie nową rzeczywistość, która raz stworzona, stanowi potem znamienny składnik otaczającego go świata. Myślę, że ów argument świadczy o niezwykłości bytu ludzkiego – jego intelekcie, władzy i doskonałości. W tym świetle człowiek rzeczywiście jest arcydziełem.
Jednakże od samego początku istota ludzka chciała mieć coraz więcej, władać niemalże wszechświatem i posiadać wiedzę porównywalną do boskiej. Taki oto człowiek był podatny na grzech. Prawa ludzkie postawił ponad boskimi nie bacząc na konsekwencje swojego postępowania. Pierwsi ludzie – Adam i Ewa – popełnili grzech pierworodny z ciekawości i żądzy wiedzy. Ewa skuszona przez węża zjadła zakazany owoc z drzewa poznania dobra i zła. Poczęstowała też Adama. Oboje sprzeciwili się zakazowi Boga. Wykorzystali swoją własną wolę przeciwko sobie. Okazali się nieposłuszni wobec Stwórcy. Za karę zostali wygnani z raju i byli napiętnowani grzechem pierworodnym. Stali się słabi, stracili dawny, dobry kontakt z Bogiem. Ta przypowieść jest dowodem tego, że człowiek nigdy nie dojdzie do doskonałości i zawsze będzie popełniał błędy, za które trzeba potem zapłacić. Ukazuje również naturę człowieka chcącego dorównać Bogu. Ludzie już od początku swego istnienia dążyli do zdobycia wiedzy i do całkowitego zapanowania nad światem. Ród ludzki chciał wybudować wieżę, która sięgnęłaby aż pod niebiosa. W czasie budowy zaprezentowali swoją wielkość, lecz Bóg szybko uświadomił im, jacy są słabi i mali. Stwórca pomieszał języki. Ludzie nie mogli się ze sobą porozumieć i nie ukończyli budowli. Owy argument pokazuje niemoc i głupotę naszego gatunku. Rasa ludzka do teraz zapomina, że „ze wszystkich skarbów najcenniejszym jest rozsądek, tak jak największą klęską – brak rozumu”.
Za kolejny argument świadczący o tym, że człowiek nie jest arcydziełem, przedstawię przykład z księgi Koheleta. „Marność nad marnościami i wszystko marność” – ów cytat właśnie z niej pochodzi. Kohelet ukazuje człowieka jako istotę kruchą. Wszystkie jego dzieła i czyny są nietrwałe, przemijają i znikają. W wizji tej wiecznym jest świat, a człowiek nędznym, prawie nic nie znaczącym pierwiastkiem we wszechświecie. Kultura antyczna również ukazuje człowieka jako słabą istotę. Według greckiej mitologii zostaliśmy ulepieni z gliny pomieszanej ze łzami przez tytana Prometeusza. Człowiek prometejski był słaby, nagi i bezradny wobec potęg przyrody. Całkowicie zależny od Bogów, którzy mieli władzę. Bogowie nie przepadali za naszą rasą. Zeus i inne bóstwa panujące na Olimpie swoją przewagą nad ludźmi potwierdzali ich małość.
W świetle przytoczonych argumentów jest widoczne, że człowiekowi do arcydzieła jeszcze daleko. Na koniec przedstawię słownikową definicję arcydzieła – „dzieło wyróżniające się doskonałością, wybitne, znakomite”. Człowiek tylko w małym procencie pasuje do tego terminu. Zatem, nie można stwierdzić, iż jest arcydziełem. Uważam również, że przypadkiem też nie jest, gdyż jego stworzenie zostało zaplanowane. W mojej opinii jesteśmy bardzo ciekawymi i zdumiewającymi bytami, które może kiedyś dojdą do doskonałości.