Recenzja musicalu "Metro"

Ostatnio na zajęciach artystycznych nasza grupa oglądała „Metro”, wyreżyserowane przez Janusza Józefowicza. Napisał on także scenariusz oraz ułożył choreografię. Muzyką zajął się Janusz Stokłosa, librettem i tekstami piosenek Agata Miklaszewska i Maryna Miklaszewska, a scenografią Janusz Sosnowski. Główne role odegrali Katarzyna Groniec, w roli Anki i Robert Janowski, jako Jan. Musical opowiada o grupie młodych grajków ulicznych, którzy dają pokazy pasażerom metra, pewnego dnia dostając propozycję pracy w teatrze. Mówi o niespełnionych marzeniach, pasji, władzy pieniędzy i miłości.
Pewnego dnia do grupy muzyków dołącza Anka, która jest nieobeznana w fachu grajków ulicznych. Dziewczyna poznaje i zakochuje się w Janie. Któregoś razu do metra przychodzi wujek chłopaka, proponując mu pracę w teatrze. Janek nie przystaje na propozycję. Chce, aby jego wujek zaproponował pracę wszystkim ulicznym grajkom, a nie tylko jemu. W końcu mężczyzna się zgadza.
„Metro” podkreśla w swojej fabule, że marzenia są bardzo ważne. To opowieść o marzeniach, pasji i zdradzie, młodzieńczych ideałach, władzy pieniądza, a przede wszystkim to historia miłości. Każda przedstawiona tam postać, ma w sobie zamiłowanie do muzyki.
Rola w tym musicalu pozwoliła zaistnieć, między innymi: Edycie Górniak, Katarzynie Groniec i Robertowi Janowskiemu.
Pierwsza premiera „Metra” odbyła się 30 stycznia 1991 w Teatrze Dramatycznym w Warszawie, a światowa premiera - 16 kwietnia 1992 w teatrze Minskoff na Broadwayu. Od 1997 roku grany w teatrze Studio Buffo.
Musical „Metro” budzi we mnie mieszane uczucia, nie jestem nim zachwycona, ale też nie neguję całkowicie jego wartości artystycznych. Pomimo tego sceptycyzmu, chciałabym zachęcić do obejrzenia go. Myślę, że musical ten nie przypadł mi do gustu, ponieważ, według mnie, filmy zastąpiły musicale. O wiele łatwiej jest mi oglądać coś odgrywającego się w pełnych kolorach oraz atrakcyjnym dźwięku.