Mumie faraonów

Słynni faraonowie Nowego Państwa chowani byli w Tebach, w odludnej dolinie zwanej Doliną Królów. Ich grobowce wykuwano głęboko w skałach, ale mimo wszelkich środków ostrożności były wielokrotnie plądrowane. Po każdej kradzieży kapłani musieli na nowo owijać i grzebać mumie. Około 1000 roku p.n.e. zdecydowali się zebrać razem wszystkie mumie królewskie i ukryć w dwóch skrytkach. Zmarli faraonowie spoczywali w nich przez blisko 3000 lat. Pierwsza skrytka została odnaleziona na początku lat 70-tych XIX wieku przez trzech braci mieszkających w pobliżu doliny. Swoje odkrycie utrzymywali w tajemnicy, wyprzedając po trochu znalezione skarby. Mimo to archeolodzy szybko wytropili, skąd pochodzą bezcenne zabytki i już w 1881 r. weszli do głębokiego grobowca w pobliżu Deir el-Bahari. Jego zawartość olśniła wszystkich-we wnętrzu spoczywało 40 mumii, wśród których były mumie słynnych faraonów: Seti I i Ramzesa II. Druga skrytka, znaleziona w 1898 r., zawierała 16 mumii, w tym dziesięć królewskich. Kiedy jej zawartość została przesłana do Kairu, celnicy na rogatkach miasta nie wiedzieli, jak taką przesyłkę zaklasyfikować.

-Moje ciało jest trwałe, nie zginie, ani nie będzie zniszczone w tym kraju przez wieki. Tak kończy się 154 zaklęcie KSIĘGI UMARŁYCH. Już 5000 lat temu Egipcjanie grzebiący zmarłych w grobach ziemnych uważali, że wysuszanie ciała powstrzymuje jego rozkład. Wynaleźli metodę osuszania zwłok za pomocą natryku (uwodnionego węglanu sody) sprawiającego, że ciało pozostawało elastyczne i bardziej podobne do ciała żywego człowieka niż to, które samo wysychało w gorącym piasku. Natryk wchłania wodę, rozpuszcza także tłuszcze i zabija bakterie powodujące gnicie.


Jak robiono mumię?

BALSAMOWANIE
Grecki historyk Herodot odwiedził Egipt w 450 r. p.n.e. i opisał przebieg balsamowania, którego był naocznym świadkiem-...najpierw przez nozdrza usuwają mózg, posługując się żelaznym hakiem...-następnie robią nacięcie w pachwinie za pomocą ostrego noża i wyjmują wszystkie wnętrzności. Po oczyszczeniu jamy brzusznej i przepłukaniu jej winem palmowym, wkładają zwłoki do sody i pozostawiają tak przez 70 dni, ale nie dłużej i w ten sposób mumifikują je. Gdy upłynie 70 dni, myją ciało i zawijają od stóp do głów w bandaże z nacieńczonego lnu przesyconego gumą. Następnie polewano ciało rozpuszczoną żywicą, mającą właściwości konserwujące. By skóra nie pękła, nacierano ją mieszaniną oliwy, wosku, natryku i gumazy. Jamę brzuszną wypychano tamponami z lnu, piaskiem lub trocinami, nadając postaci naturalny wygląd.

BANDAŻOWANIE
Do starannego zabandażowania mumii trzeba było użyć metrów lnianego płótna. Nie były to tylko zwoje bandaży. Mumie zwijano również w całuny, obszerne płachty materiału, którymi przykrywano zwłoki niczym kapą. Całun musiał być tak długi, by można było zawiązać go u góry, za głową, oraz z dołu pod stopami. Na jednej mumii znajdowało się czasem 20 warstw bandaży i tyle też warstw całunów. Sposób owijania ciała różnił się w zależności od epoki, dzięki czemu można dziś łatwiej określić czas, w którym mumia została wykonana. Pierwszą warstwę stanowił najczęściej całun. Potem bandażowano palce rąk i nóg, każdy oddzielnie. Następnie owijano ciało długim pasem bandaża, poczynając od prawego ramienia, a kończąc na głowie, którą bandażowano na krzyż. Podbródek by nie opadł, podwiązywano lnianą taśmą, zawiązując ją na czubku głowy. Ciało bandażowano bardzo ściśle, nadając mu porządny kształt. Między warstwy płótna wkładano amulety, czasem także ozdoby, które zmarły nosił za życia. Bandaże smarowano gęstą, płynną żywicą, która sklejała kolejne ich warstwy i schnąc sprawiała, że stawały się sztywne. Bandażowanie trwało około 15 dni. Cały ten czas towarzyszyły temu modlitwy i rytualne obrzędy.