Czy można ustalić granicę ludzkiego poświęcenia?

Każdy człowiek przynajmniej raz w życiu poświęcił się dla mniejszej lub większej sprawy. Poświęcenie tych ludzi zależy od wielu rzeczy, np. miłości, przywiązania, honoru lub patriotyzmu. Lecz czy istnieją jego granice? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w mojej pracy.

Na wstępie chciałabym nawiązać do II wojny światowej i jej brutalności. W tym względzie przykładu dostarczyć nam może książka Aleksandra Kamińskiego pod tytułem „Kamienie na szaniec”. Jest to opowieść o bohaterskiej walce młodych, będących tuż po maturze, chłopców z okupantem hitlerowskim. Autor opisuje sylwetki trzech z nich- Tadeusza Zawadzkiego( Zośki), Jana Bytnara( Rudego) i Aleksandra Dawidowskiego(Alka). Łączy ich jeden cel- walka z Niemcami, pokazanie, że choć „Polska przegrała szereg bitew, nie przegrała jednak wojny”. Dla ojczyzny są gotowi poświęcić nawet własne życie, co udowadniają choćby w akcji pod Arsenałem, po której ginie ”Alek” i uwolniony z niewoli „Rudy”. Na takie poświęcenie w latach 39-43 był gotowy prawie każdy Polak.

Jak powszechnie wiadomo, każdy rodzic kocha swoje dziecko i nie pozwoli, aby stało mu się coś złego. W związku z tym posłużymy się przykładem Jacka Soplicy bohatera „Pana Tadeusza” A. Mickiewicza i Juranda ze Spychowa postaci „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza. Obaj ojcowie zdecydowali się na duże poświęcenie oddając swoje dzieci pod opiekę innym, aby bronić swoje pociech przed niebezpieczeństwem lub przykrymi doświadczeniami.

Przechodząc do następnej sprawy chciałabym nawiązać do poświęcenia w imię nauki, którego podjęła się Maria Składowska- Curie. Przez prawie całe swoje życie wraz z mężem Piotrem Curie zajmowała się badaniem właściwości pierwiastków chemicznych i odkrywaniem ich. Doświadczenia i obserwacje zajmowały jej cały czas wolny, do reszty oddała się nauce.

Trzeba wobec tego zwrócić uwagę na Karola Józefa, Wojtyłę, czyli Jana Pawła II, który również swoje życie poświęcił innym. Jako papież podróżuje po całym świecie pomagając ludziom słowami, serdecznością i poczuciem humoru. Swoimi pielgrzymkami napełnia serca wszystkich miłością i dumą jest oparciem moralnym dla milionów Polaków, którzy zyskali przekonanie, iż świat wie o sprawach ich ojczyzny i interesuje się nimi.

Zwrócę uwagę na jeszcze jeden fakt, a mianowicie budowę ”drugiej Polski” w latach siedemdziesiątych, kiedy to kartki żywnościowe określały, ile produktu ma prawo w jednym miesiącu kupić obywatel naszego państwa. Braki w zaopatrzeniu sprawiły, że najpierw żywność, a następnie inne artykuły jak buty czy papierosy, objęte zostały reglamentacją. Kupić je można było tylko w niewielkiej ilości. Półki sklepów świeciły pustkami. Znaleźć można na nich było jedynie kaszę i ocet, a po wszystkie produkty ustawiały się długie kolejki ludzi, niekiedy dzień i noc czekających na dostawę towaru.

Podsumowując moje rozważania stwierdzam, iż nie da się ustalić granic ludzkiego poświęcenia. Każdy człowiek jest inny i inaczej reaguje na daną sytuację, z całą jednak pewnością mogę powiedzieć, że największym poświęceniem jest oddanie życia za inną osobę lub jakąś bardzo ważną sprawę.