"Dawid" Michała Anioła.

Dawid – Olbrzym z placu Signorii
Michał Anioł a właściwie Michelangelo Buonarotti (1475-1564)

Michał Anioł urodził się 6 marca 1475 roku, w miejscowości Caprese, jako drugi syn sterej rodziny florenckiej. W 1488 roku ojciec posłał Michała Anioła na naukę do malarkiej pracowni Domenica Ghirlandaia. Tam opanował technikę malarstwa freskowego, którą później zastosuje w Sykstynie. Jego nauczyciel poznał się na rzeźbiarskich zdolnościach chłopca i posłał go do ogrodu przy San Marco, gdzie Medyceusze zgromadzili liczne rzeźby i stworzyli pracownię rzeźbiarską. Wybitnie uzdolnionym chłopcem zainteresował się Wawrzyniec Wspaniały i zabrał go do pałacu. Jako przybrany syn Wawrzyńca otrzymał taką samą edukację jak jego pozostali synowie, pozostając przez trzy lata w kręgu humanistów zaznajomił się z filozofią neoplatońską, mającą później duży wpływ na jego sztukę. Michał Anioł pragnął dogłębnie zrowumieć funkcjonowanie ludzkiego ciała, które wydawało mu się jedynym tematem godnym artysty. Dlatego w wieku 25 lat poświęcił się w Wenecji i Bolonii, studiom anatomicznym. Aż do późnej starości uważał nagie ciało za największy cud stworzenia. Reźbiąc jak gdyby „uwalniał” postaci uwięzione w kamieniu. Czemu dał dowód tworząc Dawida.

Historia Davida, a raczej bryły marmuru rozpoczyna się w 1464 roku kiedy to zostaje ona przekazana Agostinowi di Duccio, a następnie tzn od roku 1476 jest uszkadzana przez Antonia Roselina. Jak to się jednak stało że ów bryła trafiła pod dłuto Michała Anioła? Otóż kardynał Sieny ogłosił konkurs w którym wzięli udział Leonardo Da Vinci oraz Micheangelo, który wygrał ponieważ przedstawił stworzenia olbrzyma.
Oficjalnie kamień został przejęty przez Micheangelo 16 Sierpnia. Do pracy przystąpił 13 Września 1501, kazawszy uprzednio wznieść mur na placu budowy katedry, aby ustrzec się ciekawskich oczy. Pracę rozpoczął artysta od rysunków a następnie wykonał model z wosku. Na jednym ze szkiców , który obecnie znajduje się w Luwrze, wyobraził Dawida z głową Goliata u stóp. Późniejsze szkice i modele przedstawiają Dawida już w jego końcowej formie. Pracował dzień i noc nie odpoczywając ani nie świetując, aby zatuszować niefortunne ślady dłuta mistrza Agostino. Michał przeżył w zupełnej samotności okres formowania i ostatecznych narodzin swego arcydzieła. Dnia 25 stycznia 1504. posąg był ukończony, a 8 czerwca stał już na miejscu Judyty dłuta Donatella przed pałacem Singorii w Sienie.

Dawid-biblijny zwycięzca olbrzyma Goliata- był symobolem Florencji, jej męstwa i mądrości. Dawid jest dziełem odwołującym się wprost do nagich herosów antyku. Posąg zrywa z naturalizmem poprzedniego stulecia. Artysta perfekcyjnie ukazał piękno młodego silnego ciała dowodząc znajomości jego wewnętrznej budowy. Bohater nie jest już pasterzem, młodym chłopcem nieoczekiwanie dokonującym wielkiego czynu, ale wojownikiem pewnym swej zręczności, rzeczowo oceniającym możliwości potężnego wroga z kamieniem w ręku i zarzuconą na ramię procą, z głową skierowaną w stronę przeciwnika. Jest to j rzeźbie cechy, kontrapost postaci, piękno, harmonia, subtelna równowaga poszczególnych części ciała i utajony dynamizm, które Michał Anioł rozwinie w aktach ignudi na sklepieniu Kaplicy Sekstyńskiej i postaciach na nagrobkach Medyceuszów.


"Prawym bokiem wyczuwam luźnej ręki drżenie
Barkiem, krzyżem i biodrem procy giętką szyję
Która dłoń lewą co wierzchem styka się z ramieniem
Łączy z prawą gdzie pocisk przed światem ukryłem"

„Dawid z procą i ja z łukiem...
Michał Anioł...”