„Poeci o sobie i znaczeniu poezji. Omów temat porównując fragment „Wielkiej improwizacji” i wiersz „Wyznanie” Czesława Miłosza. Zwróć uwagę na stosunek podmiotu mówiącego do Boga.

„Wielka Improwizacja” to fragment romantycznego dramatu Adama Mickiewicza pt. „Dziady”. Głównym bohaterem jest Konrad, poeta, wieszcz i prorok, jednostka wybitna i jednocześnie świadoma swej niezwykłości. Wiersz „Wyznanie” Czesława Miłosza to tekst współczesny. Podmiot zwraca się w nim do Boga jako człowiek prosty, niczym niewyróżniający się od innych ludzi. W każdym z utworów podmiot odnosi się do Boga w odmienny, charakterystyczny dla siebie sposób.
Fragment „Wielkiej Improwizacji” to monolog wygłoszony przez Konrada, w którym zwraca się do Boga. Wypowiedź bohatera jest nasycona emocjami, ekspresywna dzięki natchnieniu, w epoce romantyzmu rozumianemu jako kontakt ze światem duchowym. Styl jest podniosły, patetyczny, pełen apostrof i wykrzyknień.
W wierszu Czesława Miłosza podmiot liryczny również zwraca się do Boga. Jego wypowiedź jest nacechowana prostotą, mówi językiem potocznym. Podmiot odnosi się do Stwórcy w sposób uniżony, przyznaje się do swoich ludzkich słabości i grzechów. Nie oczekuje od Boga żadnego wyróżnienia.
We fragmencie „Wielkiej Improwizacji” Konrad mówi, że nie potrzebuje ludzkich słuchaczy, ponieważ jego poezja jest ich niegodna, dlatego wiec zwraca się do Boga i natury. Podmiot mówiący nazywa siebie mistrzem, kreatorem poezji doskonałej, sięgającej absolutu. Czuje się najwspanialszym Bożym tworem. Gardzi innymi poetami i prorokami, myśli, że jest od nich lepszy. Kocha cały naród w sposób wszechmocny i wszechogarniający, chce sprawić by był szczęśliwy. Jego siłą jest uczucie, które daje mu przewagę nad innymi ludźmi, a nawet Bogiem.
Podmiotem „Wyznań” jest człowiek pełen prostoty, zwyczajny. Przyznaje się do swoich słabości, grzechów, jest ich świadomy. Zdaje sobie sprawę, że nie jest osobą wyjątkową. Lubi fizyczne przyjemności i jak każdy człowiek kieruje się zmysłami: wzrokiem, smakiem , zapachem. Pragnie wielkości, ale wie, że jest ona przeznaczona dla innych. Nie buntuje się jak Konrad, ale godzi się ze swoim losem.
Poezja we fragmencie „Dziadów” jest wielka, potężna, nieśmiertelna. To ona pozwala poecie tworzyć doskonały świat, w którym nie będzie już zła, ani cierpienia. Poezja Konrada pochodzi z tego samego źródła co moc Boska, poeta rodzi się z nią, to ona daje mu nieśmiertelność. Dzięki niej jest jednostką wybitną, lepszą od innych, taką która ma wyjątkowe zdolności i wielką moc.
W „Wyznaniu” poezja to prozaiczna, zwykła czynność. Tworzą ją ludzie tacy jak podmiot: słabi, grzeszni, niedoskonali. Nie ma ona żadnej mocy sprawczej, jest tylko środkiem pozwalającym wyrazić swoje uczucia, opinie. Poezję może tworzyć każdy, a nie tylko wybrane, wyjątkowe jednostki.
W obu wierszach podmiot zwraca się do Boga, ale w każdym z nich w inny sposób. We fragmencie „Wielkiej Improwizacji” Konrad zwraca się do Boga z wielką dumą, pychą, wywyższa się nad ludźmi, porównuje do Boga, aż w końcu dochodzi do stwierdzenia, że jest od Boga lepszy, a tą przewagę daję mu miłość do narodu. Konrad żąda od Boga władzy nad duszami, bo dzięki niej mógłby się stać twórcą lepszym od Boga. Dzięki takiej władzy Konrad mógłby uszczęśliwić naród i wypełnić się w swej wielkiej miłości do niego.
Podmiot „Wyznania” odnosi się do Boga uniżenie, z pokorą, skromnością. Nic od Niego nie żąda, zapewne nie śmiałby się do Boga porównywać, bo jest tylko słabym, zwyczajnym człowiekiem.
We fragmencie „Dziadów” oraz wierszu „Wyznanie” widzimy dwa różne obrazy poety i jego roli. Pierwszy z nich ukazuje poetę jako jednostkę wybitną, posiadającą wyjątkową moc, a w drugim jest on tylko jednym z wielu ludzi, ma swoje słabości, defekty. Podobnie jest ze znaczeniem poezji: w „Dziadach” to siła sprawcza, która daje poecie potęgę tworzenia, a w „Wyznaniu” jest jedynie czynnością. W każdym z utworów podmiot inaczej odnosi się do Boga: w „wielkiej improwizacji” Konrad porównuje się do Niego, żąda władzy, a w wierszu Czesława Miłosza osoba mówiąca jest świadoma własnej słabości i zwraca się do Boga z pokorą. Oba utwory wyraźnie różnią się od siebie stylem, ponieważ powstawały w różnych epokach literackich: pierwszy to dzieło romantyzmu, a drugi jest utworem współczesnym.