Źródła do poznania dziejów wczesnego średniowiecza.

Historiografia średniowieczna była traktowana jako służebnica teologii, mająca na celu odtworzenie działań opatrzności boskiej. Pod wpływem chrześcijańskiej wizji świata, historiografia uzyskała linearny kościec hronologiczny, którego punktem centralnym stało się narodzenie narodzenie Chrystusa. Ten sposób liczenia czasu wprowadził do historiografii na przełomie VII i VIII wieku Beda Czcigodny (sposób liczenia czasu na "naszej ery" i "przed naszą erą"). Jednak został on upowszechniony dopiero 1000 lat później. Koncepcję "Wieków średnich" jako epoki wprowadził do historiografii w XV wieku Ferdynand Blondus. Od XI w. rozwijało się w historiografii coraz lepiej rocznikarstwo, kroniki, opisy czynów, żywoty świętych, pamiętniki, biografie. Pojawiło się pisarstwo historyczne w językach narodowych. Od XV wieku w hisoriografii zaczęto stosować krytycyzm źródeł historycznych.
W Polsce bardzo poularnym źródłem do poznania dziejów w X i XI wieku były roczniki: Rocznik Kapitularny, Krakowski, Świętokrzyski, a także żywoty świętych. Z XI wieku pochodzi "Żywot Świętego Wojciecha" autorstwa Św. Brunona z Kwerfurtu. Popularne były też Klasztorne Księgi Zmarłych oraz Katalogi Biskupów.
Szczytowym osiągnięciem historiografii średniowiecznej były również kroniki. Najstarsza kronika pochodzi z 1113-1117 r. i była to kronika benedyktyna galla zwanego anonimem. Druga -Wincentego Kadłubka. Kronika Wielkopolska opisuje zaś dzieje Polski do 1271 roku. Natomiast dużą popularność zyskały też roczniki Jana Długosza opisujące dzieje Polski do 1480 roku, a ich cecha to przede wszytskim duża baza źródłowa.