Suwerenność Polski w XX wieku

Suwerenność jest bardzo ważnym pojęciem dla każdego państwa. Dużo czynników wpływa na nią. Aby dany kraj był suwerenny, musi sprawować zwierzchnią władzę nad swoim terytorium i ludnością, swobodnie kształtować swój ustrój społeczno-gospodarczy i formę państwa. Władza państwowa musi być władzą najwyższą decydującą o swoim zakresie działania. Państwo powinno być organizacją niezależną od innych państw. Polska posiada bardzo bogatą historię. Wiele wydarzyło się w jej dziejach. Wybuchały wojny, w wyniku których państwo zyskiwało i traciło terytorium. Po trzecim rozbiorze w 1795 roku, Polska zniknęła z mapy i znalazła się pod obcym panowaniem.

Przez sto kilkadziesiąt lat państwo polskie nie było niepodległe. Obszar terytorium naszego kraju przyłączony został do Prus, Rosji i Austrii. Ciężko Polakom żyło się podczas zaboru. Nie mogli posługiwać się swoim ojczystym językiem, uczyli się w języku narzuconym przez państwo okupujące. Wybuchały powstania, które miały na celu wyzwolić naród spod kontroli wroga. Niestety, żadne z nich się nie powiodło. Wojsko okupanta, o wiele liczniejsze od powstańców, gromiło wszelkie bunty patriotyczne.

Dzięki klęsce Niemiec i Austrii oraz wycofania się z wojny Rosji, pod koniec I Wojny Światowej Polska odzyskała upragnioną niepodległość. Trzynasty z czternastu punktów prezydenta Stanów Zjednoczonych Woodrowa Wilsona dotyczył utworzenia niepodległego państwa polskiego z dostępem do morza. Ta niepodległa Polska miała wiele zadań do spełnienia. Musiała odbudować państwo, zapewnić bezpieczeństwo wewnętrzne oraz zewnętrzne. Stała się republiką parlamentarną. Prowadzona w państwie była ostra walka polityczna. Sytuacja zmuszała częstą zmianę gabinetów rządowych i nie pozwalała na pełną realizację programów państwa polskiego. Józef Piłsudski, niepokojący się o przyszłość narodu oraz widzący chaos w ojczyźnie, wywołał przewrót majowy. Spowodowało to uchwalenie Konstytucji kwietniowej, dającej przewagę prezydentowi nad rządem i parlamentem. Przez XX lecie międzywojenne Polska jako kraj odbudowywujący się, musiała sprostać wielu problemom.

Odrodzone Niemcy i ZSRR zagrażały niepodległości Polski. W takiej sytuacji państwo polskie musiało szukać sojuszników. Prowadzone były rozmowy wojskowe polsko-francuskie i polsko-brytyjskie w celu ustalenia wzajemnej pomocy militarnej na wypadek ataku niemieckiego. Jak się później okazało złe przeczucia Polaków sprawdziły się. Niemcy ze Związkiem Radzieckim zawarli tajny pakt Ribbentrop-Mołotow. Omawiał dwu-frontowy atak i podział Polski między oba państwa. Brak możliwości pomocy ze strony Anglii i Francji pozostawiało Polsce samotną walkę z potężnymi sąsiadami. Część terytorium państwa znalazła się pod okupacją niemiecką, a część pod radziecką. Armii polska organizowana była za granicą.

Po wygraniu wojny przez aliantów i ZSRR doszło do konferencji, w której ustalono nową granicę Polski. Znalazła się w radzieckiej strefie wpływów. Po II Wojnie Światowej Polska była niepodległym narodem jednak zabrana została jej suwerenność na rzecz Związku Radzieckiego.

W państwie polskim wciąż trwała walka o władzę. Po sfałszowanych wyborach komuniści przejęli władzę. Polsce narzucono system totalitarny, podległy Związkowi Radzieckiemu. Przez parędziesiąt lat suwerenność ojczyzny była ograniczona, prawie nie istniała. Wszystkie ważne decyzje musiały być konsultowane z władzą radziecką. Kraj znajdował się pod wpływem wschodniego sąsiada. Taka sytuacja powodowała duże niezadowolenie większości społeczeństwa.

I tak w 1980 roku doszło do strajków zakończonymi stworzeniem partii Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". Zaniepokoiło to władze ZSRR. Na stanowisko sekretarza wybrany został generał Jaruzelski. Proklamował w grudniu 1981 roku stan wojenny. Obawiał się wkroczenia wojsk radzieckich do Polski. Wprowadzenie jego dało władzom komunistycznym podstawę do zakazania działalności wszystkich związków zawodowych i umożliwiło ich likwidację. Mimo zakazu, "Solidarność" działała nadal, pozostając w konspiracji. Stan wojenny zniesiony został w lipcu 1983 roku. Osłabienie pozycji PZPR doprowadziło do porozumienia z opozycją w 1989 roku. Podjęte zostały rozmowy Okrągłego Stołu. Rezultatem obrad były nowe wybory. Zgromadzenie Narodowe wybrało Wojciecha Jaruzelskiego na prezydenta. W 1990 roku Sejm wprowadził nową nazwę państwową - Rzeczpospolita Polska, przywrócił koronę godłu. Pod naciskiem społecznym doprowadzono do kolejnych wolnych wyborów prezydenckich po II Wojnie Światowej, w których zwyciężył Lech Wałęsa. Sytuacja polityczna zmieniła się. Dopiero teraz Polska była prawdziwie wolna, suwerenna. Powstało wiele partii, których przedstawiciele mieli szansę zasiąść w Sejmie i Senacie.

W 1995 roku w wyborach prezydenckich wybrano Aleksandra Kwaśniewskiego. Cztery lata później Polska została członkiem NATO. Dzisiejszy Rząd pracuje nad przyjęciem Polski do Unii Europejskiej. Obie te organizacje zmniejszają suwerenność państwa, ale dają za to wiele innych dóbr. Państwo jest podległe decyzjom organizacji, do której należy. Należenie do niej także umożliwia lepszą współpracę zagraniczną z pozostałymi członkami.

Przez prawie cały XX wiek Polska walczyła o odzyskanie niepodległości i suwerenności. Jej położenie geograficzne, posiadanie silnych sąsiadów, mogło być przyczyną ich straty. Mimo to, kraj nasz walczył uporczywie przeciwko okupacji. Próbowano wielu sposobów na przykład powstań. Długi czas Polska była pod zaborem. Przez pół wieku posiadała system socjalistyczny. Wszystkie te czynniki sprzyjały likwidacji suwerenności. Dzisiejsze demokratyczne państwo polskie przystąpiło do wielu organizacji międzynarodowych między innymi do NATO. Decyzja ta podjęta jest przez naród, który sam popiera przystąpienie.