Geneza Zjednoczenia Niemiec
Po Kongresie Wiedeńskim Niemcy utworzyły 38 państewek (39), nie zostały jednak zjednoczone w imię równowagi europejskiej. Utworzono Luźny Związek Wszystkich Państw Niemiecki na czele z Austrią, która staje się ich hegemonem. Pierwsza połowa XIX wieku to burzliwy rozwój przemysłu w całej Europie tzw. rewolucja przemysłowa. Pojawiają się klasy społeczne, a najsilniejszą staje się burżuazja. Burżuazja zmierza do zjednoczenia ponieważ utworzenie jednego silnego organizmu politycznego z wszystkich państw umożliwi zniesienie granic celnych. Burżuazja była zainteresowana surowcami, rynkami zbytu, importem i eksportem. Stworzenie jednych wielkich Niemiec byłoby rajem dla burżuazji. Jednoczenie połowa XIX wieku okres neoromantyzmu i wśród poetów, myślicieli jest aktualna ciągła tendencja do zjednoczenia. Mieszczaństwo zmierza do zjednoczenia.
Już w czasie Wiosny Ludów 1848-1849 rozpoczęła się pierwsza próba zjednoczenia Niemiec. Zebrał się parlament w Frankfurcie nad Menem a także wszyscy przedstawiciele państw niemieckich. W czasie zebrania parlamentu Frankfurckiego zaaranżowane zostały dwie koncepcje zjednoczenia. Koncepcja Wielkich Niemiec oraz Koncepcja Małych Niemiec. Zwolennikiem Koncepcji Wielkich Niemiec są państwa katolickie na czele z Austrią. Czyli wszystkie 38 państewek należy zjednoczyć pod hegemonią Austri jako cesarstwo (prymat Habsburgów). Z kolei Program Małych Niemiec był lansowany przez państwa luterańskie, protestanckie, prym wiodą Prusy – jako państwo protestanckie. Prusy chcą Małych Niemiec – wyeliminowana Austrii, która ma być poza zjednoczeniem. I w ten sposób Prusy zdobędą hegemonie. Wygrała tendencja, program Małych Niemiec. Ofiarowano Królowi Pruskiemu koronę cesarską, ale on ją odrzucił, bo gardził parlamentem. Uważał, że on jako arystokrata ma prawo gardzić mieszczaństwem i przedstawicielami burżuazji. Sprzeciwił się projekcie zjednoczeniu Niemiec w wydaniu parlamentu Frankfurckiego. On przyjąłby koronę, ale gdyby została ona mu zaoferowana przez przedstawicieli Państw Niemieckich. Dlatego upadła tendencja Zjednoczenia Niemiec podczas trwania Wiosny Ludów.
Polityka Ottona von Bismarcka
W 2 połowie XIX wieku, a dokładnie w 1862 r. kanclerzem Prus zostaje wybitny polityk Otton Von Bismarck. Wyjątkowy konserwatysta, który nienawidził Polaków. Jego głównym celem było Zjednoczenie Niemiec. W formie polityki kierował się zasadą „krwią i żelazem”. Twierdził, że tylko do niego może należeć zwycięstwo. "nie przez mowy i uchwały większości rozwiązuje się wielkie problemy czasu – był to błąd roku 1848 i 1849 – lecz krwią i żelazem". Ministrem spraw wojskowych zostaje Helmuth von Moltke. Rozbudował armię pruską do 300 tysięcy. Ponad 50 % budżetu przeznaczył na armie. Bismarck wiedział, że nie zjednoczmy Niemiec bez wojny! Wiedział, że przeciwnikami zjednoczenia będzie Austria i Frncja, którzy pokojowo nie zgodzą się na zjednoczenie Niemiec. A Rosję Bismarck miał w garści, ponieważ podczas powstania styczniowego 8 lutego1863 r. zawarł układ z carem tzw. układ alvenslebena, który mówił, że Niemcy wkrótce będą przyjaciółmi Rosji. Układ zezwalał na przekraczanie wojskom rosyjskim granicy pruskiej w celu ścigania polskich oddziałów powstańczych. Bismarck wykorzystuje koniunkturę polityczna. Bismarck wykorzystał również wojne Krymską, gdzie dochodzi do konfliktu pomiędzy Rosja a Austrią. Rosja nie wybaczyła Austrii, że jej nie pomogła.
Etapy jednoczenia Niemiec
Pozostała tylko kwestia Austrii i Francji. 1862 zostaje kanclerzem, 1863 pierwsze starcie, 1864 umiera król Duński i swoim dzieciom przypisuje dwa księstwa: Szlezwik i Holsztyn – (północne Niemcy – lenno króla Duńskiego). Te księstwa domagają się suwerenności, przynależności do Związku Niemieckiego. Król Duński sprzeciwia się planom włączenia ich do Związku Niemieckiego. Prusy popierają Austrię przeciw ANEKSJI włączenia Szlezwiku-Holsztyna do Danii. Dania się nie zgadza i dochodzi do wojny. Armia duńska zostaje pokonana. Bismarck zgodził się z cesarzem Austriackim, że pokonają Austrię, Szlezwik zostanie przyłączony do Prus a Holsztyn do Austrii. Po wojnie w 1864 Bismarck dochodzi do wniosku, że pokonanie armii duńskiej to zasługa armii pruskiej, i w tym czasie na tle Holsztyna sprowokował Austrię do wojny. Austria w 1866 została sprowokowana przez Bismarcka do wojny. Dochodzi do kilkutygodniowej wojny Prusko-Austriackiej na tle tych dwóch księstw. Dochodzi do bitwy pod Sadową na Morawach 3 lipca 1866. Armia Austriacka zostaje rozgromiona przez Moltksiego. Moltke idzie na Pragę i Wiedeń przestraszona Austria zawiera pokój w Pradze (praski). Odstępuje Prusom oba księstwa Szlezwik i Holsztyn, które teraz znajduje się pod wpływami Pruskimi, rozwiązano Związek Niemiecki. Austria traci rolę hegemona Związku Niemieckiego, w miejsce którego w 1867 powołano Związek Północno Niemiecki i hegemonie przejmują Prusy. Austria zostaje ujarzmiona pozostaje jeszcze wróg drugi czyli Francji.
1870 roku umiera król Hiszpanii, zaproponował Leopolda Hohenzollerna SIGMARINGEN spokrewnionego z królem Pruskim. Cesarz Francji Napoleon III sprzeciwił się temu. W miejscowości Emsk doszło do spotkania króla Pruskiego Wilhelma I z ambasadorem francuskim. Po tych rozmowach wystosował depesze do Bismarcka, że król Pruski wycofuje się z propozycji osadzenia na tron Hiszpański Sigmaringena. Bismarck zmienił treść depeszy. Uniesiony Napoleon III wypowiada 19 lipca 1870 r. woje Prusom. Dochodzi do wielkiej bitwy 1 września 1870 pod Sedanem, gdzie w twierdzy przebywał Napoleon III, marszałek MAC-MAHON i 27 generałów. Marszałek MAC-MAHON dysponował ponad 300 tys. armią. I w bitwie pod Sedanem cała „ekipa francuska” dostaje się do niewoli pruskiej! Po wygranej pod Sedanem Bismarck opublikował kolejną depeszę, która obiegła cały świat. „W bitwie pod Sedanem wzięliśmy jednego cesarza, jednego Marszałka i 27 generałów i tylko 300 tys. zołnierzy francuskich. Francja oddaje Prusom Alzację i Lotaryngię. Mówiono „hańba Sedanu” – przyczyna I Wojny Światowej.
W sali lustrzanej Ludwika XIV ogłoszono akt zjednoczenia Niemiec z tendencja Małych Niemiec. Ponieważ poza Zjednoczonymi Niemcami była Austria – powstała II Rzesza Niemiecka – nazywana popularnie Rzeszą Bismarkowską. Król Prus został cesarzem, a Bismarck został kanclerzem Zjednoczonych Niemiec. Bismarck po zjednoczeniu Niemiec przystąpił do dalszej polityki cukrem i batem czego elementem będzie kulturkampf.
27 lutego 1871 podpisano pokój, a z kolei traktat pokojowy 10 maja 1871 w Frankfurcie nad Menem. 18 stycznia 1871 w Niemczech w Sali Lustrzanej w Wersalu uroczyste Zjednoczenie Niemiec.