Jakie jest miejsce problematyki estetycznej w myśli Kanta? Czym zdaniem filozofa jest piękno i jego doświadczenie?

Immanuel Kant swoje rozważania na temat estetyki zawarł w dziele „Krytyka władzy sądzenia”. Nawiązał w nim do istoty i rozumowania piękna, które zdefiniował: „Pięknym jest to, co wyobrażane jest bez pośrednictwa pojęcia jako przedmiot powszechnego upodobania”
Estetyka oznaczała dla niego teorię smaku, a wiec możliwość orzekania o pięknie. Piękno jest tym, co podoba się ani przez wrażenia, ani przez pojęcia, lecz podoba się z subiektywną koniecznością, w sposób powszechny, pośredni i zupełnie bez interesowny. Na tej zasadzie filozof podzielił właściwości jakie charakteryzują piękno. Pierwsze zawarł
w słowach: „Piękne jest to, co podoba się całkiem bezinteresownie”. Oznacza to, że jeśli komuś się coś podoba, to nie ze względu na to, że czerpie z tego korzyść, lecz jest to bezinteresowne odczucie. Przykładem może być poczucie piękna przyrody. Piękno nie może również zostać wyrażone za pomocą słów, gdyż jest to uczucie, przeżycie nie do opisania, wewnętrzne, zmysłowe. Kolejną własnością piękna jest bezcelowość, która odnosi się do tego, że piękno składa się z części, które mają za cel stworzenie piękna, jednak piękno całościowo nie może posiadać celu. Wiązałoby się to z jakąś korzyścią, której nie posiada piękno. Ostatnią własnością jest forma, bo to ona określa piękno, a nie jego treść. Forma stanowi podstawę piękna, to ona nadaje kształt.
Każdy człowiek, aby poznać piękno musi najpierw je doświadczyć. Nie można nigdzie przeczytać, ani nikt nie może opowiedzieć o pięknie. Każdy osobiście odczuwa piękno na swój sposób, każdy ma inne poglądy oceniania go. Poczucie estetyczne harmonizuje człowieka z przyrodą i pozwala mu ją lepiej poznać, gdyż w niej kryje się piękno.