Charakterystyka Sachema

Młody Indianin urodziła się w rodzinie wodza (czyli sachema) w wybitym do cna plemieniu. Jest ostatnim potomkiem królów.
Znaleziony jako dziesięciolatek w wyrżniętej przez niemieckich kolonistów wiosce, został wychowany przez trupę cyrkową.
Poznajemy go, gdy po latach przybywa do Antylopy, powstałego na gruzach indiańskiej Chiavatty, z której pochodził.
Niemieckim widzom jawi się jako świetnie wygimnastykowany, sprawny dumny akrobata, ale i groźny potomek Indian, rozgniewany, bo występujący na grobach ojców. Dyrektor cyrku zapowiada go niczym rozjuszoną dziką bestię.
Wyposażony w strój i insygnia władzy wodza, rozgniewany, śpiewający wojenną pieśń, wydaje się silny, nieobliczalny i niebezpieczny.
Odważny i zdeterminowany, śpiewający chrapliwym głosem, dominuje nad namiotem cyrkowym, wydaje się, że może go spalić jednym uderzeniem drąga o wielki naftowy świecznik.
Do tej chwili wydaje się, że najpotężniejszą, najsilniejszą i najbardziej mściwą osobą w cyku. Osobą, która panuje nad sytuacją , góruje nad innymi.
Gdy jednak występ się kończy, a jego groźby i pieśń wojenna okazują się jedynie cyrkowym popisem i dawny sachem żebrze u Niemców - zabójców swych przodków – o hojne datki, wydaje się, mimo potężnej postury, slaby, zmęczony, pokorny, maksymalnie uzależniony od widzów.
Jego postawa morze budzić sprzeciw lub współczucie. Możemy uznać go za godnego litości – bo skazanego na zależność od zabójców własnych rodziców, zmuszony do ciężkiej, niebezpiecznej pracy w cyrku i upokorzenia przed kolonizatorami.
Możemy też ocenić go inaczej, bardziej surowo. Nie pomścił ojców, choć miał taką możliwość, jest tchórzem, konformistą, wyzbył się plemiennej tożsamości, bo śpiewa po niemiecku. Wystęując przed niemieckimi kolonizatorami w stroju wodza, bezcześci własną tradycje, insygnia władzy.
Jest wreszcie trzecia możliwość oceny postępowania sachema. Choć przegrany, słabszy, jeden naprzeciw tłumu widzów, wstrząsa ich sercami i sumieniami, może wywołuje jakieś refleksje. Przypomina w swej dumnej wojennej pieśni losy swoich przodków. Przez kilka minut jest nad nimi górą - fizycznie i moralnie. Ma nad nimi władzę. Oskarża i budzi ich strach.
Choć nie możemy zapomnieć o tym , że być morze jedynie świetnie odgrywa scenariusz dyrektora, pozwalając szefowi zarobić na tragedii swego plemienia. To świadczy jednak o cynizmie i konformizmie oraz braku szacunku dla histori, tradycji i krwi przodków.
Ocena postępowania sachema jest trudna. Uderza kontrast pomiędzy wrażeniem, jakie podczas występu wódz wywołuje w widzach (jest to strach szacunek, przerażenie) a uczuciami, które mają dla niego po występie (ulga , litość)
Najpierw wydaje się dumny i honorowy potem pokorny i upokorzony.
Jakkolwiek ocenimy Czerwonego Sępa, musimy pamiętać, że nie on wykreował siebie na takiego, jakim go widzimy. Do takiego, nie innego postępowania zmusili go cudzoziemcy, którzy najpierw zabili mu bliskich, a potem zmusili do upokarzającej pracy w cyrku. To biały człowiek prowadził czerwonoskórego do roli porównywalnej z dziką bestią - atrakcji wieczoru. Sachem to ofiara niemieckiej kolonizacji.