Rozczarowania romantycznych kochanków. Dokonaj analizy i interpretacji podanych fragmentów „Kordiana” J.Słowackiego i „Lalki” B.Prusa i porównaj postawy bohaterów. Zwróć uwagę na postaci kobiet. Uwzględnij znajomość obu utworów.

Portret romantycznego kochanka przeżywającego rozczarowanie miłosne jest nam dobrze znany. Kreowali go m.in. Adam Mickiewicz (Gustaw z IV cz. „Dziadów”), Johan Wolfgang Goethe (Werter – „Cierpienia młodego Wertera”), Juliusz Słowacki (Kordian – tytułowy bohater), czy, już w pozytywiźmie – Bolesław Prus (Stanisław Wokulski z „Lalki”).Dziś chciałabym się przyjrzeć dwóm ostatnim z wymienionych bohaterów. W tym celu postaram się dokonać analizy i interpretacji podanych fragmentów „Kordiana” i „Lalki”, zwrócić uwagę na postaci kobiet – Wioletty i Izabeli Łęckiej, a także porównać postawy głównych bohaterów.
Pierwszy z przedstawionych fragmentów to rozmowa Kordiana z Wiolettą w willi włoskiej. Pyta on piękną, młodą Włoszkę, czy go kocha. Ona odpowiada twierdząco, lecz ilekroć Kordian mówi o utraconym majątku (brylanty, później złote podkowy), ta zmienia zdanie. W końcu kobieta odbiega, a on, uświadomiwszy sobie, że nie kochała go prawdziwie, odjeżdża. W tym momencie Kordian jest już po jednym rozczarowaniu miłosnym - był zadurzony w Laurze, która nie traktowała jego uczuć poważnie i odrzucała je, w wyniku czego bohater popełnia próbę samobójczą. Po spotkaniu z Włoszką - wyjeżdża do Watykanu na audiencję u papieża.
Wioletta była w związku z pewnym lordem, ale rzuciła go dla Kordiana, a raczej dla jego pieniędzy. Kobieta jest materialistką, nie wie, co to miłość. Kokietuje, uwodzi mężczyzn majętnych by zapewnić sobie dostatek. Po tym spotkaniu nasz bohater przekonuje się, że świat, w którym żyje pełen jest ludzi żądnych pieniędzy, a uczucie można kupić za nie. Kordian jako romantyczny kochanek jest typem bohatera werterycznego – niczym Werter Goethego jest marzycielem, wrażliwym młodzieńcem skupionym na własnych przeżyciach, ma myśli samobójcze. Po tym okresie rozważań, w Kordianie rodzi się przywódca narodu.
Drugi z podanych fragmentów pochodzi z „Lalki” B.Prusa. Tu Stanisław Wokulski słysząc rozmowę panny Izabeli z Kaziem Starskim (prowadzoną po angielsku w drodze do Krakowa), dowiaduje się, że jego kochanka zgubiła podarowany przez niego medalion z blaszką od profesora Geista – najcenniejszą rzecz Stacha. Fakt ten jest równoznaczny ze zbliżeniem Izabeli i Kazia, a więc ze zdradzeniem Wokulskiego. Dopiero teraz Stanisław poprawnie charakteryzuje Łęcką – mówi, że jest cyniczną egoistką, pragnie uwielbienia i hołdów, zawsze traktowała go „płasko”, kocha siebie i swoje stroje, kokietuje wszystkich mężczyzn, wyznaje fałszywą miłość, by zapewnić sobie byt materialny. Izabela żyje w wyimaginowanym świecie, pełnym bali, przyjęć, koncertów, spacerów towarzyskich, spektakli teatralnych, wyścigów konnych i wielu innych rozrywek. Prawdopodobnie nigdy nie zaznała prawdziwego uczucia – tylko bawi się mężczyznami, poszukując ideału. Zachowuje się jak kobieta lekkich obyczajów i w podanym fragmencie Stach tak o niej myśli, nazywając Messaliną.
Wokulski pochodzi z mieszczaństwa, jest kupcem, Izabela natomiast z arystokracji, to hrabianka. W grę wchodzi również różnica wieku – on ma czterdzieści pięć lat a ona zaledwie dwadzieścia pięć. Chcąc przypodobać się pannie Łęckiej, Stanisław próbuje zaimponować jej swoimi pieniędzmi – ratuje ją i jej ojca od bankructwa wukupując ich kamienicę, srebra Izabeli. Kupuje jej także konia, sprawia kwiaty Molinariemu, podarunki Rossiemu by ją zadowolić, itp. Po usłyszanej rozmowie bohater zdaje sobie sprawę w jakim zaślepieniu żył idealizując ukochaną. Widzi już, że niewiele dla niej znaczył, że tak naprawdę chodziło Izabeli tylko o to, by sprzedał swój sklep, kupił ziemie dla niej, usługiwał jej, spełniał każde zachcianki, był na każde skinienie palca młodej arystokratki. Uświadomiwszy sobie wszystkie te rzeczy, Wokulski wysiada z pociągu, staje na torach i próbuje się zabić. Na szczęście ratuje go dróżnik Wysocki.
Postawy bohaterów „Lalki” i „Kordiana” są do siebie zbliżone. Idealizują oni miłość i kobiety, jednak spotykają się z nieszczerym, fałszywym uczuciem dla pieniędzy. Ich obiekty zainteresowań to materialistki, żądne pieniędzy, które kokietują wielu mężczyzn. Bohaterowie próbują popełnić samobójstwo z powodu rozczarowania. Zarówno dla jednego, jak i dla drugiego kończy się to niepowodzeniem. Aczkolwiek Kordian od początku nie jest ufny w stosunku do Wioletty. Podejrzewa, że może jej chodzić tylko o pieniądze, a więc wystawia Włoszkę na próbę. Gdy kobieta nie zdaje testu, Kordian siada na konia i patrzy na nią z uśmiechem wzgardy. Wokulski natomiast żyje w zaślepieniu, nie dostrzega u Izabeli cienia fałszywej miłości, dopóki nie dowiaduje się o tym przypadkiem, po czym reaguje bardzo emocjonalnie (próba odebrania sobie życia). Takie rozczarowanie boli o wiele bardziej, jak kończy się fragment drugi : „Oto skutki znajomości kobiet z poezji! Trzeba było poznawać kobiety nie przez okulary Mickiewiczów, Krasińskich albo Słowackich, ale ze statystyki, która uczy, że każdy biały anioł jest w dziesiątej części prostytutką no i jeżeli spotkałoby cię rozczarowanie, to choć przyjemne” ...