Rządy Bolesława Chrobrego

Po śmierci Mieszka I, rządy w kraju przejmuje jego syn Bolesław Chrobry. Zaczyna rządzić w 992 roku, czyli od pozbycia się problemu, tzn. wygnania macochy wraz z przyrodnimi braćmi, którzy stanowili przeszkodę do objęcia władzy dla Bolesława.

W roku 1000 do Gniezna przybywa cesarz Otton III w celu odwiedzenia grobu Św. Wojciecha. Podczas jednej z uczt Otton symbolicznie nakłada na głowę Bolesława swoją koronę. Jednak nie oznaczało to, że władca Polski automatycznie staje się królem. Decyzję o nadaniu godności „króla” podejmował wówczas papież. Podczas zjazdu gnieźnieńskiego zostało ustanowione arcybiskupstwo w Gnieźnie oraz trzy biskupstwa w Kołobrzegu, Wrocławiu oraz Krakowie. Gdy nadszedł czas powrotu Ottona do swej ojczyzny, Bolesław ofiarował przyjacielowi ramię Św. Wojciecha, w zamian za co otrzymał włócznię Św. Maurycego.
W 1003 roku rozpoczęła się wojna Bolesława z niemieckim cesarzem Henrykiem II. Wojna ta zakończyła się w roku 1018 pokojem z Budziszynie. Wtedy ustalono, że Polska otrzyma Milsko oraz Łużyce.

Chrobry prowadził liczne wojny z Niemcami, Rusią i Czachami dzięki czemu poszerzył granice Polski o Morawy, Słowację, Milsko, Łużyce i Grody Czerwieńskie.
Bolesław Chrobry na dwa miesiące przed śmiercią koronuje się na króla Polski. Była to pierwsza w historii naszego kraju intronizacja.