Jakie uczucia budzi w tobie Stanisław Wokulski.

Głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa „Lalka” jest Stanisław Wokulski. Jest to postać o tyle nietypowa, że prezentuje dwie odmienne postawy: romantyczną i pozytywistyczną. Wokulski jest osobowością na styku dwóch światów. Posiada stare cechy bohatera romantycznego i nowe cechy pozytywisty. Jest osobą złożoną, pełną wewnętrznych sprzeczności, trudną w ocenie, bo w każdym budzi inne uczucia. Postać ta wywołuje wiele refleksji, począwszy od fascynacji i szacunku aż po sprzeciw i potępienie.
Wokulski wierzył w postęp nauki, czuł nieodpartą chęć zdobywania wiedzy. Jego miłość do nauki rozwinęła się, gdy przebywał na wygnaniu na Syberii. Tam poznał wybitnych uczonych, którzy z biegiem czasu stali się jego przyjaciółmi. Jego wynalazki i doświadczenia budziły powszechny podziw i zachęcały Wokulskiego do powrotu do ojczyzny i służenie mu swoją wiedzą. Jednak, gdy wrócił do kraju spotkało go wielkie rozczarowanie. Poświęcenie dla nauki mimo lekceważenia i pogardy otoczenia to niewątpliwie działania wzbudzające podziw w czytelniku. Bardzo cenił naukę, dlatego przekazał dużą kwotę pieniędzy na badania. Na taki gest niewielu ludzi stać i również za to winniśmy mu szacunek. Jednak największą sympatię i uznanie wzbudza we mnie bezinteresowna dobroć tego człowieka objawiająca się na każdym kroku. Hojność i szlachetne serce przejawia się we wspaniałomyślnej pomocy prostytutce Magdalenie, furmanowi Wysockiemu i jego bratu ze Skierniewic. Pomagał również finansowo pani Stawskiej i bronił jej podczas procesu o lalkę. Miał piękne, wzniosłe idee, chciał wiedzą i swoją pracą służyć społeczeństwu i ojczyźnie. Wokulski chciał lepszego świata, chciał żeby smutny, nędzny obraz Powiśla i Warszawy zniknął, a ludzie wartościowi, z ambicją i pomysłem kształtowali oblicze kraju.

Inną cechą wzbudzającą podziw może być umiejętność pomnażania pieniędzy. Nie każdy człowiek ma na tyle rozsądku i cierpliwości, aby w tak krótkim czasie zbić majątek i go nie stracić. Również miłość do Izabeli Łęckiej, mimo iż nieodwzajemniona, może wzbudzać u czytelników podziw, gdyż tak głębokie, bezinteresowne i piękne uczucie nieczęsto się zdarza.
Piękna i szlachetna postawa Wokulskiego miała też i swoje ciemne strony. Jego złożona osobowość i ciągła walka z samym sobą sprawiła, że czuł, iż zdradził samego siebie. Jego miłość do Izabeli kazała mu odrzucić dotychczasowe ideały i coraz bardziej pogłębiała wewnętrzne rozdarcie bohatera. Ta „zła”, ślepa miłość spowodowała, że zrobiłby dla niej wszystko. Myślał, że pieniądze zrobią wszystko, że pomogą mu wkroczyć w świat swojej wybranki i dzięki temu zdobyćjej miłość. Niestety był zbyt ślepy, aby odkryć, że jest dla niej obojętny, a nawet jego bezgraniczne zauroczenie drażni ją. Gdy w końcu przekonał się, że ta, którą kochał i czcił ponad wszystko okazała się płytką i niewiele wartą kobietą gotów był rozstać się z życiem, które straciło dla niego sens. To bezgraniczne i zupełne poświęcenie kobiecie, która go nie chce i nim pogardza budzi sprzeciw, potępienie i zdziwienie.

W postawie bohatera może drażnić lub dziwić fakt, że zamiast ożenić się z piękną, mądrą i uczciwą panią Stawską, która była gotowa go pokochać, wybrał Izabelę, która i tak gardziła jego uczuciami.
Reasumując, postawa Stanisława Wokulskiego w każdym człowieku może budzić różne uczucia. We mnie przeważają te pozytywne, gdyż bardzo podobało mi się jego zachowanie w stosunku do ludzi będących w potrzebie. Uważam, iż każdy człowiek powinien zrobić co tylko może i na co tylko go stać, by w jakiś sposób pomagać biednym ludziom. Z drugiej jednak strony bardzo mi żal, że jego niespełniona i nieodwzajemniona miłość doprowadziła do tragedii takiego dobrego człowieka.