Przedstaw społeczne, polityczne i religijne podłoże konfliktu między żydami a palestyńczykami. Omów 4 przykłady zagrożeń jakie niesie ze sobą ten konflikt - tak międzynarodowych jak i tych, które bezpośredno grożą mieszkańcom bliskiego ws

W końcówce dziewiętnastego wieku na kontynencie Europejskim zaczęły narastać tendencje nacjonalistyczne oraz antysemickie. Zaczęły się prześladowania ludności żydowskiej w Niemczech, w Rosji, we Francji i w Austro-Węgrzech. Skłoniło to europejskich Żydów do przygotowania koncepcji odbudowania ich własnego państwa. A w roku 1897 z inicjatywy Theodora Hertla, wiedeńskiego publicysty, została założona w Bazyleii (miasto w Szwajcarii) Światowa Organizacja Żydowska, zapoczątkowano wówczas także ruch zwany syjonizmem - jest to ruch polityczny, który nawołuje do odrodzenia narodu Żydowskiego oraz do stworzenia państwa żydowskiego na terytorium Palestyny, ażeby Żydzi mogli przetrwać jako naród. W diasporach także zaczęła pojawiać się myśl o ponownym stworzeniu państwa Żydowskiego w Palestynie.
Emigracja Żydów do Palestyny zaczęła się już podczas pierwszej wojny światowej, a po zakończeniu wojny, w 1918 roku nabrała bardzo dużego tempa . Szczególnie nasiliła się w trzydziestych latach dwudziestego wieku, kiedy to do władzy, w Niemczech, doszedł Adolf Hitler, a także później już w trakcie drugiej wojny oraz po drugiej wojnie światowej. Wówczas do Palestyny zaczęli przybywać ci którzy Żydzi, którym udało się przetrwać nazistowskie prześladowania i tortury. Żydzi wędrowali na tereny Palestyny z najróżniejszych części świata, także z Polski. Niestety budziło to niezadowolenie miejscowych Arabów, którzy bardzo szybko zaczęli stawać się mniejszością w Palestynie. Wówczas Palestyna stała się miejscem bardzo ostrych i licznych konfliktów. W Palestynie rozwijał się arabski nacjonalizm, który był skierowany przeciw żydowskim osadnikom. Ludność Arabska łączyła się poprzez wspólny język, islamska kulturę i wiarę . Jednocześnie na terytoriach Palestyny coraz silniejsze stawały się dążenie ludności żydowskiej do utworzenia własnego państwa. Dodatkowo Arabowie oraz Żydzi występowali przeciw brytyjskiej dominacji, i dopuszczali się licznych aktów terrorystycznych wobec stacjonujących w Palestynie wojsk brytyjskich.
Według deklaracji z roku 1917 na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1947 roku zgłoszono propozycję podzielenia terenu Palestyny na dwie części: arabską oraz żydowską. Po okrutnych doświadczeniach holocaustu opinia publiczna całego świata czuła się wręcz moralnie zobowiązana ażeby przyznać ludności żydowskiej prawo do posiadania własnego państwa.
W dniu piętnastego maja 1948 roku zostało proklamowane powstanie niepodległego państwa Izraela w jednej z części Palestyny, decyzja to została podjęta przez Żydowską Radę Narodową. Jednak państwo to nie uzyskało akceptacji krajów arabskich. Dodatkowo ludność arabska, od wieków zamieszkująca tą część Palestyny, która miała być państwem żydowskim, po proklamowaniu powstaniu Izraela nadal mieszkała na terenach tegoż państwa, i niestety nie chciała się pogodzić ze swoim statusem. Z tą decyzją nie zgodziła się ani ludność arabska zamieszkująca w Palestynie , ani ta zamieszkująca w ościennych krajach.
Na kilka dni zanim proklamowano państwo Izrael wygasł mandat Anglii, co stworzyło szanse dla ludności arabskiej na atak żydów, gdyż Wielka Brytania już nie musiałaby tam interweniować .
Parę dni po zakończeniu mandatu brytyjskiego oraz po proklamowaniu niepodległego państwa Izraela rozpoczęła się pierwsza wojna arabsko- izraelska. Po stronie arabów walczyły oddziały wojskowe pochodzące z kilku ościennych krajów, także z Egiptu. Jednak mimo to kraje arabskie odniosły druzgocącą porażkę, natomiast Izrael powiększył aż o połowę terytorium kraju ( zajął dodatkowo tereny przyznane ludności Arabskiej przez ONZ). Walki wówczas toczone uległy zawieszeniu bez podpisywania jakichkolwiek umów pokojowych, zaś Izrael zyskał nowe granice, które jednak nie były uznawane przez żaden sąsiadujący z nim kraj, co było przyczyną kolejnych, późniejszych konfliktów.
Na skutek walk z Izraela wyjechało lub przeniosło się do arabskich sąsiednich krajów około 800 tysięcy Palestyńczyków. Ich los od tego momentu stał się jednym z największych problemów społecznych tegoż regionu świata. Niektórym z tych arabów udało się zasymilować z ich nowym krajem, jednak znaczna grupa zamieszkała obozy przeznaczone dla uchodźców. W bardzo szybkim tempie rosła liczba ludności państwa, które przyjmowało imigrantów żydowskich niemal z całego świata, ponadto dynamicznie postępowała industrializacja oraz procesy urbanizacyjne.
Konsekwencją nieprzyjaznych stosunków Izraela ze wszystkimi sąsiadami, były następne konflikty otwarte, które są znane pod nazwami: wojna sueska (trwał od 30 X do 7 XI 1956 roku), wojna sześciodniowa (trwała od 5 do 10 czerwca 1967 roku), wojna Jom Kippur (trwała od 6 do 22 listopada 1973 roku). Wszystkie te konflikty zostały zakończone klęska państw arabskich, które brały w nich udział, a mianowicie: Egiptu, Syrii i Jordanii.
Trudności w całkowitym rozwiązaniu tego konfliktu są wynikiem przynajmniej trzech przesłanek:
- Obydwie strony czuje się uprawnione do władania tym niewielkim terytorium obecnego Izraela z przyczyn historycznych.
- Po każdej stronie występują silne tendencje ekstremistyczne. Współrządząca w Izraelu partia radykalna Likud odrzuca możliwości rozmów z Palestyńczykami oraz ich roszczenia terytorialne. Wyklucza także podział Jerozolimy , i powstanie niezależnego państwa palestyńskiego, oraz zlikwidowanie osiedli żydowskich w Autonomii Palestyńskiej (które zostały wybudowane wcześniej) , nie chce także oddać Syrii i Wzgórz Golan. Ludność Palestyńska ucieka się do terrorystycznych metod działania, które destabilizują państwo oraz zagrażają jego obywatelom. Jako odpowiedź na te działania izraelskie władze także stosują brutalne środki i terror.
- Zewnętrzne, międzynarodowe środowisko, które próbuje znaleźć jakiś kompromis także pozostaje podzielone. Ludności Palestyńskiej sprzyjają wszystkie państwa islamskie, które uważają Izrael za obcą cywilizacyjnie enklawę na ziemiach arabskich. Natomiast Izrael popierany jest przez ogromną oraz bardzo wpływową diasporę żydowską, która zamieszkuje wiele bogatych państw na Zachodzie.
Bezpieczeństwu w regionie zagraża zyskujący na znaczeniu fundamentalizm islamski, wymierzony przeciwko Stanom Zjednoczonym i całemu Zachodowi, a nawet przeciwko władzom państw arabskich, które podejmują współpracę gospodarczą z Ameryką i Europą. W tej sytuacji nie wydaje się aby na Bliskim Wschodzie mogła kształtować się trwała wspólnota bezpieczeństwa. Poza tym, w regionie obserwuje się silną rywalizację o dominację i przywództwo w tej części świata, w którą zaangażowana jest m.in. Arabia Saudyjska, Syria, Egipt i Iran.