Stosunki amerykańsko-radzieckie w czasie zimnej wojny.

"Stosunki amerykansko radzieckie w czasie Zimnej Wojny. '
Trudno określić, kiedy rozpoczęła się zimna wojna, ale nie ulega wątpliwości, że był to w latach 1945-1947. Stalin sformułował teze mówiąca o zaostrzeniu się walki klasowej wraz z postępami "budownictwa socjalistycznego", w Stanach Zjednoczonych proklamowana byla doktryna powstrzymywania, w myśl której USA wszelkimi dostępnymi środkami miały przeciwstawiać się rozszerzaniu wpływów komunistycznych w świecie. Zima wojna jest terminem określającym wzmożoną wrogość przejawijącą się w stosunkach między USA i ZSRR oraz państwami należącymi do sojuszu. Poza tradycyjną rywalizacją wielkich potęg, na konflikt złożyło się również zderzenie ideologii - systemu demokratyczno - kapitalistycznego panującego w USA i komunistycznego ZSRR.Konflikt istniał potencjalnie zanim wybuchła II wojna światowa w 1939, lecz był wyciszony.Potem, podczas wojny, a przynajmniej od pewnego jej momentu, ZSRR i USA walczyły wspólnie przeciw mocarstwom faszystowskim. Serdeczność między wojennymi sprzymierzeńcami szybko się ulotniła, szczególnie potym, gdy ujawniły się radzieckie ambicje co do Europy wschodniej. Aby umocnić całkowitą kontrolę polityczną swych rządów, państwa komunistyczne odizolowały się, a Winston Churchill spopularyzował termin "żelazna kurtyna", używając go do określania granicy, która podzieliła Europę. W krajach zachodnich określenie "za żelazną kurtyną" oznaczało "w bloku komunistycznym". Stany Zjednoczone zdecydowały się popierać wolne narody.To w rzeczywistości oznaczało, że USA będą pracować nad tym, by powstrzymywać ekspansję komunizmu.W czasie zimnej wojny dyktatury nie komunistyczne w "wolnym świecie" były tolerowane, a czasem popierane przez USA, a szczególnie w krajach biednych, gdzie w systemie demokratycznym mógłby dojść do władzy lewicowy rząd.Stany Zjednoczone przyszły z pomocą powojennej Europie w ramach wielkiego planu, nazywanego od nazwiska twórcy planem Marshalla ( 1948 - 1952 ), który przyśpieszył powojenną odbudowę i zmniejszył ryzyko wykorzystania przez komunistów niezadowolenia społecznego. Częścią relacji radzieckiej na plan Marshalla było powołanie Kominformu, instytucji mającej na celu koordynowaniem działalności partii komunistycznych po obu stronach żelaznej kurtyny. Podział między blokiem radzieckim i Zachodem został przypieczętowany blokadą Berlina, wynikłą z podziału okupowanych Niemiec pomiędzy Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, Francję i ZSRR.Berlin takze podzielony byl miedzy mocarstwa okupacyjne, Berlin Zachodni był na terytorium bloku komunistycznego. Obie strony skonstruowały urządzenia, których użycie zagrażałoby życiu naszej planecie. Żadna ze stron nie wykluczyła możliwości wybuchu wojny, ale świadomość jej straszliwych konsekwencji nakładała pewne granice na ich działania. .Największy chyba kryzys okresu zimnej wojny miał miejsce na Kubie. W roku 1959 kubański rewolucjonista wraz z gromadą partyzantów Fidel Castro rozpoczął przewrót ludowy i przejął władze na wyspie, wprowadzając tam socjalistyczny system rządzenia gospodarką i terror rewolucyjny. Po utarczkach z USA Kuba wstąpiła do obozu komunistycznego. Stany Zjednoczone nie zgadzały się na sojusznika ZSRR w rejonie Ameryki Środkowej. W roku 1985 przywódcą rosyjskim został Michaił Gorbaczow, co miało decydujące konsekwencje dla problemu zimnej wojny Zdecydowany na przeprowadzenie reform wewnętrznych. Ze wzgledu na postep ruiny gospodarczej, ZSRR zaczęto traktować bardziej jako przyjaciela, któremu należy pomóc, niż wroga, z którym trzeba walczyć. W grudniu 1989 roku Gorbaczow i prezydent amerykański George Bush razem ogłosili koniec zimnej wojny. Często za wydarzenie kończące symbolicznie zimną wojnę uważa się rozebranie muru berlińskiego dokonane spontanicznie przez obywateli NRD i Berlina zachodniego 9 XI 1989 roku.