SUBKULTURA MŁODZIEZOWA EMO
Emo to styl, który wywodzi się od angielskiego słowa „emocion”, a samo pojęcie „Emo” powstało w połowie lat 80tych w Stanach Zjednoczonych. Subkultura ta narodziła się z podgatunku muzyki hardcore punk – emocore (emotional hardcore) charakterystycznej dla Waszyngtonu w latach 80. Członkowie zespołów takich jak „Rites of Spring”, „Embrace”, „One Last Wish”, „Beefeater”, „Gray Matter”, „Fire Party” czy „Moss Icon” byli bardzo spontaniczni w czasie występów, chętnie okazywali uczucia.
GŁÓWNE CECHY
Jednak obecny Emo styl, prezentowany przez nastolatków nie ma nic wspólnego z wyżej wymienionymi artystami. Ta subkultura ewoluowała w stronę buntu przeciw agresji, materializmu i konsumpcji. Ludzie EMO to przedział od 12 do 20 lat. Emo charakteryzuje się swoistym zamknięciem w sobie, nastawieniem na przeżycia duchowe, głębokie doświadczenia wewnętrzne (związane przede wszystkim z niespełnioną, nieodwzajemnioną, odrzuconą miłością). Stroni od jedzenia mięsa, alkoholu, tytoniu, środków odurzających, okazywania agresji. Łączy w sobie elementy charakterystyczne dla fanów gothic metalu (mroczny wizerunek, mocno rozwinięta duchowość) i punku (nihilizm, krytycyzm wobec świata). Jest to typ cichego, nieśmiałego wrażliwca, który swoje ponure emocje wyraża poprzez poezję i muzykę. Ma wyrażać romantyczną depresję, żal, manifestowanie pesymizmu, propagowaniu haseł postaw destrukcyjnych i pesymistycznych.. Przedstawiciele tej subkultury publicznie okazują swój wewnętrzny smutek płacząc. Wielu z nich posuwa się także do publicznych prób samobójczych, czyli cięcia żyletką skóry na nadgarstkach. Psycholodzy twierdzą, że tzw. „cięcie się” przez młodzież jest jedynym bólem, jaki mogą kontrolować i odwracają tym uwagę swojej podświadomości od bólu emocjonalnego. Postawę Emo często porównuje się do postawy romantycznej Wertera. Są skrajnie romantyczni, nie biorą pod uwagę intelektu. Ulubionymi miejscami spotkań emo są skateparki i biedne, zadymione kluby.
MUZYKA
Bardzo charakterystycznym elementem tej subkultury jest słuchana przez młodzież muzyka. „Emo” (lub emocore) jest skrótem od „emotional hardcore”. emo jest podgatunkiem hardcore punka, nazwanym tak w połowie lat 80-tych, aby opisać nowy styl zespołów DIY chcących uciec od tradycyjnych standardów muzyki hardcore oraz brutalności sceny tamtych czasów, ustępując miejsca nowej fali eksperymentów, co zainspirowało do założenia wielu zespołów. Nazwa emo pochodzi od tego, że czasami członkowie zespołów przeżywali silne stany emocjonalne w trakcie koncertów. Termin ten jednak nie był wtedy odbierany zbyt poważnie przez niektóre zespoły.
Rites of Spring jest uznawany za pierwszy zespół oznaczony tym terminem, wraz ze swoim rewolucyjnym albumem „End on End”. Płyta „Zen Arcade” z 1984r. zespołu Hüsker Dü jest często przytaczana jako mająca znaczny wpływ na nowe brzmienie. Chociaż wiele zespołów tego gatunku grało pozornie różną muzykę, ich inspiracje zawsze wywodziły się z oryginalnego emo – stylu z Waszygtonu i regionalnych scen, które się z niego zrodziły. Mimo, że opisywanie brzmienia nie zastąpi przesłuchania zespołów osobiście. najważniejsze cechy muzyki emo to: głośna do delikatnej (czasem chaotyczna) dynamika, melodyjne przejścia, wściekły, szorstki krzyk, abstrakcyjne introspektywne teksty wyrażające złość, basowo kończące się utwory, słabą produkcją (wynikającą z chęci uzyskania naturalnego brzmienia i „nieprzeprodukowania” materiału) i wyjątkowo energetyczne koncerty.
Etyka „DIY” odnosi się do idei „zrób to sam” Głównie chodzi tu o tworzenie i promowanie muzyki bez wsparcia dużych wytwórni płytowych oraz sprzedawania ogromnych ilości płyt. Oznacza to, że nie usłyszysz muzyki emo w telewizji czy radiu, ale głównie nagraną na winylach, sprzedanych w niezależnych wydawnictwach.
Termin „screamo” został wymyślony później aby opisać nowy ruch zespołów hardcore emo w latach 90-tych, które zaczęły grać głośniej, szybciej, bardziej chaotycznie, z ciągłym krzykiem i szybkimi, zharmonizowanymi gitarami. Orchid jest czasami uznawany jako apogeum tego stylu.
Emo i Screamo mają w gruncie rzeczy opisywać ten sam styl muzyki. Podczas kiedy screamo zarezerwowane jest dla dzisiejszych zespołów, emo jest często używane odnośnie oryginalnego emo, lub całego gatunku ogółem. „Emo Violence”, czasem błędnie postrzegane jako synonim „screamo”, było terminem użytym dla żartu przez zespół In/Humanity jako próba określenia własnego brzmienia w czasie transformacji emo-screamo (gra słów emo i powerviolence). Będąc podobnym zarówno do chaotic emo jak i grindcore’u, emo violence jest znane z brzmienia lo-fi, z wokalem odbiegającym daleko od standardów, okazyjnie w postaci mówionych słów czy śpiewu. Ostatnio, z powodu powszechnego nadużywania przez media i różne grupy tego terminu, niektórzy zwolennicy gatunku używają go jako hasło w niemal bezmyślny sposób.
MODA
Stylizacja emo wygląda mniej więcej tak: sprawiająca wrażenie zbyt długiej grzywka opadająca na oczy, farbowana czerń włosów, lub tleniony blond (aż do albinoskiej jasności i platyny), kolorowe pasemka, równiutkie grzywki.
Piercing i tatuaże mile widziane: kolczyki w wardze, w brwi. Przewaga czerni (nie do końca „metalowy” charakter z indywidualnymi nowoczesnymi formami dodatków), make – up bez względu na płeć ( typowy makijaż, to oczy podkreślone czarna kredką, zdecydowane kolory szminki, różowe i czarne cienie), paznokcie pomalowane w ciemnej tonacji.
Subkultura gadżetów: kolorowe sznurówki (u każdego buta obowiązkowo inne), kolorowe szkła kontaktowe, kokardki, rękawiczki bez palców, żyletki na szyi, łańcuchy, kastety, wisiorki na długich łańcuszkach, jak: połówki serc (połamane, czy roztrzaskane), niebanalne cienkie krawaty,
Motyw przewodni ubrań to czerń, odblaskowy róż, zieleń, kolorowe wstawki, kratka, trupie czaszki, komiksowe wzory,szachownice,duże okulary,(„muchy”, ciemne z białymi oprawkami, w stylu matrix), spodnie rurki, obciśle ubrania, falbankowe spodniczki, grube skarpety, koszulki z nadrukami. Pierwotne emo torowało drogę obcisłym swetrom, koszulom zapinanym od dołu i podkolanówkom.
Na nogach: wysoki trampki, buty z podkreślonym noskiem, kloszowate obuwie z fantazyjnymi wzorami.
PODSUMOWANIE
Wraz ze wzrostem popularności subkultury EMO zaczęto coraz bardziej krytykować. Uważa się, że moda na bycie EMO minie i w niedługim czasie ta subkultura straci swoją popularność i pójdzie znowu w zapomnienie tak jak pierwsza fala EMO z lat osiemdziesiątych. Nastolatków EMO uważa się za „pozerów”, tak naprawdę poglądy, które głoszą są dla nich nie zrozumiale, gdyż najczęściej młodzież tej subkultury pochodzi z bogatych rodzin. Ludzie EMO są uważani za melodramatycznych nastolatków. Każda z nich walczy o swoje idee, chce zmienić świat. Pod tym właśnie względem ciężko jest nazwać Emo prawdziwą subkulturą. Emo jest syntezą kilku subkultur opartych na muzyce rockowej. Fryzury zapożyczono od fanów muzyki pop i z japońskich kreskówek, ‘pasiaki’ pochodzą z grunge, wąskie, obcisłe spodnie od fanów metalu, piercing od punków, ciemny makijaż od gothów, a trampki od skate’ów. Ponadto Emo do niczego nie dążą. Są smutni i autodestruktywni. Czują się wyobcowani i dążą jedynie do manifestowania swojego niezadowolenia i emocjonalnych cierpień młodości.
GOCI
Goci - Terminy "gotyk", "goth" są często używane zamiennie z określeniami o szerszych znaczeniach, które nie mają polskich odpowiedników: jak "Dark Culture", "Dark Independent". Znane są one pod nazwą "Subkultury Gotyckiej”. Zdefiniowanie tych pojęć jest trudne, gdyż mimo długiej historii oraz odciśnięcia się w muzyce, literaturze i filmie opierają się one jednoznacznym definicjom.
POWSTANIE
Goth (Got) jest to przedstawiciel szczepu germańskiego, który odegrał dużą rolę w upadku imperium Rzymskiego. Z czasem słowo to nabrało pejoratywnego znaczenia i stało się synonimem barbarzyńcy; zwłaszcza, że Goci byli jednym z plemion, które najdłużej opierały się procesowi chrystianizacji Z tego też powodu w okresie średniowiecza "architekturą gotycką" nazywało się toporny i prosty sposób stawiania budowli, który kontrastował z wysublimowanymi liniami architektury klasycznej.Osiemnastowieczna nostalgia anglików do średniowiecznych ruin połączona z zamiłowaniem do rycerskich romansów, wątków religijnych i okultystycznych, zapoczątkowała z jednej strony rozwój neogotyku. Powieściom gotyckim towarzyszyły zawsze motywy grozy, cmentarze, ruiny, duchy wampiry, zjawy, klątwy, wątki romantyczne i melodramatyczne. Jedną z najbardziej znanych powieści gotyckich tamtego okresu był "Dracula" Bram Stoker’a z 1897 roku, który dał podwaliny horrorowi jako gatunkowi literatury, a później filmu.
Początki subkultury gotyckiej można datować na wczesne lata 80-te XX wieku. Subkultura ta jest ściśle związana z muzyką i wiąże się ona zarówno z wpływami post-punku jaki i muzyki rockowo-metalowej. Subkultura ta przetrwała do dziś w przeciwieństwie do innych jej współczesnych, co więcej można obserwować zarówno jej rozwój jak i dywersyfikację.
W 1994 roku na zamku w Grodźcu odbyła się pierwsza edycja festiwalu Castle Party- największego tego typu wydarzenia w Europie Wschodniej. W 2000 roku swój początek miał festiwal M’era Luna- drugi co do wielkości festiwal gotycki w Niemczech odbywający się w Hildesheim. W 2001 roku wystartował Lumous Gothic Festiwal. w Tampere w Finlandii. W okresie od połowy lat dziewięćdziesiątych zaczęły pojawiać się jak grzyby po deszczu pomniejsze kluby i imprezy gotyckie. Okres ten można określić jako czas dojrzałości gotyku.
W latach tych następowała obustronna wymiana inspiracji pomiędzy kulturą mroku a głównymi nurtami w literaturze i kinematografii. Autorzy tacy jak Anne Rice reaktywowali w swych powieściach wampiry, które w nowym wcieleniu zaczęły pojawiać się w produkcjach filmowych.
Za typowo gotyckie produkcje uważa się takie filmy jak "Kruk" czy gry RPG z serii Świata Mroku. Kultura gotycka miała także w późniejszym okresie duży wpływ na wizualną stronę nurtu cyberpunkowego, zwłaszcza w związku z rozwojem muzyki industrialnej .
IDEOLOGIA I STEREOTYPY
Opiera się ona zarówno na nastroju jak i specyficznej estetyce. Cechą mrocznej kultury jest raczej tolerancja, choć sposób bycia i ubierania powoduje często przypisywanie jej przemocy, nienawiści a nawet rasizmu. Nie ma tu określonych poglądów politycznych jak w przypadku punku czy ruchu hippisowskiego. Raczej kładziony jest nacisk na indywidualizm i intelektualizm, co odbierane jest (i słusznie) często jako sceptycyzm i cynizm. Poglądy polityczne są raczej lewicowo liberalne lub anarchistyczne, jednak nie jest to regułą.
Jeżeli chodzi od stosunek do religii, sprawa wygląda podobnie. Subkultura gotycka nie jest związana z jakąś konkretna religią. Natomiast określona estetyka powoduje, iż wiele elementów pochodzi z kultury i tradycji chrześcijańskiej. Dość swobodnie traktuje się obiekty kultu, będące zwykle tłem fotografii, a elementy taki jak krzyże, klucze nilu czy młoty thora mają znaczenie bardziej dekoracyjne niż religijne. Wśród gotów znaleźć można osoby zarówno wierzące jak i niewierzące. Powszechne jest za to natomiast podchodzenie do religii z pewnym dystansem.
Alternatywność subkultury gotyckiej jest jednym ze sposobów ucieczki od głównego nurtu kultury masowej i powiązana jest zarówno z postmodernizmem jak i mistycyzmem New Age . Z pewnością jest ucieczką od rzeczywistego świata. Co zauważalne hierarchia wewnątrz subkultury zwykle nie tylko nie odzwierciedla ale jest diametralnie różna od statusu konkretnych osób w społeczeństwie.
Brak sztywnych ram, eklektyzm muzyczny oraz zdolność do adaptacji to główne cechy, dzięki którym kultura Mrocznej wyzwoloności przetrwała i ma się dobrze. Zarówno romantyzm jak i fascynacja światem pozazmysłowym, podświadomością i mroczną stroną człowieczeństwa są naturalną cechą wrażliwych ludzi. Ważną cechą jest też ciągła ucieczka od głównego nurtu i komercjalizacji, która zabiła wiele subkultur.
Stereotyp mody gotyckiej to ciemne mroczne stroje. Wygląd silnie wypełniony erotyzmem. Stereotypowy gotycki wygląd to czarne włosy, ostry wyzywający makijaż, ciemne paznokcie, ciemny strój, piercing, tradycyjnie stroje z epoki elizabethańskiej, wiktoriańskiej, średniowieczne lub też nawiązujące do klimatów batcave w stylu bardziej punkowym. Za typowe stroje gotów można uznać możliwie szykowne ubrania w stylu retro wzorowane na XIX-wiecznej arystokracji, czarne płaszcze i ciemne okulary, jak i niezwykle krzykliwe czarno-kolorowe futurystyczne kreacje graniczące z zagranicznymi stylami techno – oraz wszelkie ich kombinacje. Z klasycznego wyglądu, wraz z rozwojem styli muzycznych, wyewoluowała duża ilość odmiennych styli od małej dziewczynki ubranej w starodawną sukienkę do wymalowanego na czarno poł człowieka Pol robota.
PODSUMOWANIE
O ile do EMO, możemy mieć wątpliwości czy to naprawdę subkultura, czy tylko chwilowy modny trend o tyle Goci z pewnością są subkulturą. Mają swoje pasje i zamiłowania, swój styl trzymający się daleko od światowej komercji. Żyja w swoim baśniowym świecie otaczająć się ludźmi, którzy też fascynują się kulturą gotycką.
Problem dla subkultury gotów jest postepująca komercjalizacja.Już teraz zarabiaja na nich organizatorzy największych festiwali, sklepy internetowe sprzedające ubrania dla Gotów czerpią wielomilionowe zyski.