Idealiści i marzyciele - zbędni czy potrzebni światu?

W tej rozprawce postaram się udowodnić, że idealiści i marzyciele są potrzebni światu, bo bez nich życie byłoby nudne i smutne.

Moim pierwszym argumentem na poparcie tezy postawionej wyżej jest przykład z codziennego życia. Według mnie idealiści dają nadzieję innym ludziom na lepszy świat. Oni zawsze wierzą, że można zmienić życie i ludzi na lepsze. Dzięki temu podtrzymują innych na duchu. Taką idealistką jest Janina Ochojska. Działa ona w różnych organizacjach, które pomagają ludziom w trudnych sytuacjach. Ona sama jest niepełnosprawna jednak nie myśli o tym i przekazuje całą swoja energię w pomoc ludziom słabszym i biedniejszym.

Dobrym przykładem idealisty jest Don Kichot, bohater książki Miguela Cervantesa „Don Kichot z La Manczy”. Prowadził on szalone życie. Nie był złym człowiekiem. Wierzył, że to, co robi jest ważne i dobre. Chciał być rycerzem najlepszym z najlepszych. Jednak jego idealizm był przesadzony. Walczył z wiatrakami myśląc, że to straszne, zagrażające światu olbrzymy. Ten przykład pokazuje, ze będąc przesadnym marzycielem można sobie zniszczyć życie i zrazić do siebie ludzi.

Idealista jest też bardziej uczuciowy niż realista, lepiej rozumie ludzi, bardziej im współczuję. Sztandarowym przykładem współczesnego idealisty jest nieżyjący już wielki papież Jan Paweł II. Pomagał biednym, wierzył w dobro i ludzi. Wybaczył nawet swojemu niedoszłemu zabójcy. Oczywiście poglądy realistyczne na różne tematy nie są złe, jednak poglądy idealisty czy marzyciela są ciekawsze i przyjemniejsze.

Znanym idealistą z książek jest także bohater mitologiczny- Ikar. On, jako pierwszy pomyślał o tym, że człowiek może latać. Dążył do tego, by jego marzenie ziściło się i udało się. Jednak nieszczęśliwy wypadek i lekkomyślność Ikara sprawiły, że zabił się spadając z nieba na skały. Ale dzięki niemu i jego marzeniom, ludzie faktycznie latają.

Myślę, że argumenty, które wymieniłam i opisałam powyżej potwierdzają tezę, iż idealiści i marzyciele są potrzebni światu. Można też śmiało powiedzieć, że najlepiej jest być idealistą i realista jednocześnie- twardo stąpać po ziemi a jednocześnie głowę trzymać wysoko w chmurach.