Folia przylega do żywności z dwóch powodów- jest elastyczna i po rozciągnięciu próbuje powrócić do poprzedniej formy. Jest również naładowana ładunkiem statycznym ,który przyciąga wiele produktów.
Sekret elastyczności kryje się w budowie molekuł. Plastyk składa się z „długich” cząsteczek (w molekule np. polietylenu znajdują się setki tysięcy powtarzających się połączeń atomu węgla z dwoma atomami wodoru) natomiast większość znanych nam substancji składa się z drobnych cząsteczek, np. cząsteczka wody ma dwa atomy wodoru i jeden tlenu.
Długie cząsteczki folii samoprzylegającej są skręcone zupełnie jak włókna w wełnie, gdy rozciągamy folię , cząsteczki prostują się ,lecz podobnie jak włókna wełny czy bandaż elastyczny próbują powrócić do swojej poprzedniej formy.
Folia do żywności, jak większość cienkich folii plastikowych , łatwo przylega ponieważ pobiera statyczny ładunek elektryczny. Folię można naładować ujemnie przez potarcie nią o inna folie lub powierzchnię do powoduje przemieszczanie elektronów. Efektem tego będzie dodatnie naładowanie drugiej powierzchni i dwa przeciwne ładunki zaczną się przyciągać.
Folie robi się z dwóch rodzajów plastiku : PVC (polichlorek winylu) i polietylenu. Czysty PCV jest zwykle twardy ,ale można go zmiękczyć przez dodanie odpowiedniej substancji. Polietylen jest z natury miękki i nie potrzebuje plastyfikatorów. Folia PCV może być bardziej przezroczysta od polietylenu, ale każda z nich traci część elastyczności po rozciągnięciu.