Charakterystyka Romea

Chciałbym scharakteryzować Romea Montekiego, który pojawił się w książce „Romeo i Julia” napisanej przez Wiliama Szekspira. Żył on pod koniec XVI wieku. W książce jest przedstawiony jako młodzieniec, mający około 20 lat. Zamieszkiwał w Weronie. Syn Pana Montekiego nie ma określonego konkretnie zawodu, jednakże z jego wieku możemy wywnioskować że jest on uczniem. Romeo pochodzi z bogatego i słynnego rodu Montekich, który od lat prowadzi kłótnie z rodem Kapuletów.

Tytułowy bohater na początku jest przedstawiony jako niedojrzały młodzieniec, który bardzo ubolewa z powodu niemożności zdobycia swej ukochanej - Rozaliny. Po zawodzie miłosnym składa odważne postanowienia mówiące o tym ze nigdy się już nie zakocha w innej dziewczynie. „Romeo: Pójdę tam, ale z obojętnym okiem. Jednej wyłącznie poić się widokiem” - jest to odpowiedź syna Montekiego mówiąca, że na każdą dziewczynę prócz Rozaliny obojętnym okiem będzie spoglądał.

Możemy również zauważyć nieśmiałość Romea, który nie chce powiedzieć o swoich problemach miłosnych najbliższym. Świadczy o tym następujący fragment „Benwolio: - Kogóż to kochasz? Mów! Romeo - Przestań już mię dręczyć”. Wraz z biegiem kolejnych wydarzeń zauważamy chwiejność i niezdecydowanie wielbiciela Rozaliny, ponieważ już na balu zakochuje się w innej dziewczynie - Julii. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniej miłości Romea, ta była odwzajemniona już od pierwszego ujrzenia. O miłości obojga bohaterów świadczy następujący dialog: „Romeo: - Jeśli dłoń moja, co tę świętość trzyma […] Julia: - Jak z książki całujesz, pielgrzymie”. Po balu podejmują decyzje o ślubie mającym się odbyć już nazajutrz. W tym fragmencie podkreślona jest rychliwość Romea i brak cierpliwości. Można się również doszukać wspomnianej niedojrzałości głównego bohatera, który z godziny na godzinę zmienia obiekt swych uczyć. Poświadcza o tym następujący cytat: „Ojciec Laurenty: - To jest, że może z tego zawiązania […] Romeo: - O! prędzej! Pilno mi!”.

W dalszej części dramatu widzimy oddanie Romeo i poświadczenie prawdziwej miłości do Julii. Młody Monteki po wyroku mówiącym o wydaleniu go z miasta udaje się po porady do Ojca Laurentego. „Romeo: - Stąd być wygnanym, jest to być wygnanym ze świata […] Jest to śmierć ponieść […] Tu jest niebo, gdzie Julia żyje” - słowa te świadczą o wyżej wymienionych cechach. Pod koniec książki, kiedy akcja wchodzi w decydujący moment Romeo wykazuje się zarazem słabością bo popełnia samobójstwo („Romeo: - Daj mi Drachmnę trucizny […] trucizno, pójdź mi służyć”) nie szukając rozwiązań problemów, jak również poświęceniem i odwagą walcząc z Parysem za Julię („Romeo: - Broń się zatem. […] Parys: - Zabity jestem.”)

W mojej opinii Romeo jest niedojrzałym chłopcem, który pochopnie podejmuje decyzje, na szczęście wraz z biegiem akcji okazuje się że główny bohater staje się rozsądniejszy i jego uczucia nie są chwilowe jak mogło się to wydawać na początku.