Juliusz Słowacki

Dziesięć lat młodszy od Mickiewicza, drugi wieszcz polskiego romantyzmu wcale się z pierwszym nie polubił. Gdy przyjechał do Paryża, Mickiewicz, który przebywał już tam w glorii pierwszego poety wybranego narodu, nie pomógł Słowackiemu włączyć się w życie emigracji. Poza tym akurat opublikowano pierwsze utwory Słowackiego - zupełnie nie pasujące do gorącej i popowstaniowej atmosfery na emigracji. Zarzucono mu, że pomija sprawy narodu, on zaś uniósł się honorem. Na słynnej uczcie u Januszkiewicza obaj wieszczowie stoczyli bój - był to pojedynek na improwizacje. Rozstali się wprawdzie jako “nie wrogi” ale jako “dwa na słońcach swych przeciwnych - Bogi”, jak zapisał w Beniowskim Słowacki. Wydaje się, że Słowacki był człowiekiem bardzo wrażliwym, może nadwrażliwym, chyba zdominowanym przez matczyne wychowanie i obdarzonym niezwykłą wyobraźnią i talentem. Gdy był młodzieńcem, jego przyjaciel Ludwik Spitznagel popełnił samobójstwo, musiało to wywrzeć wpływ na jego psychikę. Nieszczęśliwie kochał się w Ludwice Śniadeckiej, która jako dużo starsza, nie potraktowała poważnie jego zalotów. Musiało go to dotknąć, lecz znów - fakt ten dopiero uczyniono tragedią romantyczną, bo przecież Słowacki przeżywał później równie ważne historie miłosne. Podobnie jak Mickiewicz - nie walczył w powstaniu. Nigdy się nie ożenił. Podróżował - a słynną podróż na Wschód odnajdujemy w jego twórczości. Zmarł mając zaledwie 41 lat, na gruźlicę.