W wierszu "Nie wierz w nic" poeta stwierdza, iż wszystkie marzenia, ideały i wartości uległy przedawnieniu i nic teraz nie ma sensu. Bohater ma teraz większą chcę do życia bo uważa, że trzeba carpe diem.
Wszystkie idee i marzenia, które posiadał, nic nie są warte, nic nie mogą zmienić w życiu poety. Przeznaczenie niweczy wszystkie działania. Utwór jest bogaty w środki stylistyczne takie jak: epitety, które wzbogacają tekst np.: dziki, senny, tajemniczy; metafora – „Posągi moich marzeń strącam z piedestałów” i porównanie „A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem, jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmuru Afrodytę” ukazują, że podmiot liryczny utracił wiarę we własne marzenia poddał się losowi. Przez zastosowanie takich środków stylistycznych podmiot liryczny odsłonił przed nami swoje uczucia. Przekazał nam swój światopogląd.