Kwaśne deszcze

Symbolem skażenia środowiska stały się tzw. „kwaśne deszcze”. Są one rezultatem zanieczyszczenia powietrza substancjami, które reagując z parą wodną i wodą z opadów atmosferycznych tworzą kwasy. Główny udział w tworzeniu kwaśnych deszczy mają dwutlenek siarki i tlenki azotu emitowane przez przemysł, elektrownie cieplne, transport i rolnictwo. Woda zawarta w chmurach, przepływająca ponad fabrykami, nasyca się wyrzucanymi w powietrze substancjami chemicznymi.

Dalsze reakcje prowadzą do powstania kwasów:
a) z dwutlenku siarki powstaje ostatecznie kwas siarkowy,
b) z tlenków azotu powstaje kwas azotowy.

Szkodliwe substancje wędrują z wiatrem w postaci zawiesiny i opadając z cząsteczkami wody na ziemię, uszkadzają wiele ekosystemów. Z powodu kwaśnych deszczów na niebezpieczeństwo są już narażone najdziksze zakątki kuli ziemskiej.
Dwutlenek siarki jest uważany za jedną z głównych przyczyn powstania kwaśnych deszczów. Jego źródłami są paleniska przemysłowe i domowe oraz silniki benzynowe i Diesla. Dzięki wysiłkom w zakresie zmniejszenia stopnia zanieczyszczenia kraje bogate potrafiły zmniejszyć emisję tego gazu, rośnie ono natomiast krajach biednych. Stężenie dwutlenku węgla jest uzależnione od położenia miasta. Miasta położone na półkuli północnej znajdują się na czele listy zagrożonych tym typem zanieczyszczeń.

Miasta o największym stężeniu dwutlenku węgla:
- Nowy Jork,
- Londyn,
- Bruksela,
- Zagrzeb,
- Glasgow,
- Frankfurt,
- Madryt,
- Paryż,
- Seul,
- Mediolan.


OCHRONA PRZED KWAŚNYMI DESZCZAMI
Świadomość problemów ochrony środowiska stale wzrasta. Na łamach prasy i innych środków masowego przekazu te sprawy zajmują coraz więcej miejsca. Problemy związane z zagrożeniami wynikającymi z niszczącej działalności człowieka znajdują się w centrum uwagi wielu krajów. Poprawę sytuacji może przynieść oszczędniejsze zużywanie energii, ograniczenie produkcji samochodów budowanie ekologicznych fabryk wytwarzających mniej zanieczyszczeń. W związku z tym w wielu krajach specjaliści pracują nad rozwojem i wykorzystaniem energii słonecznej i wiatrowej.

Zagrożenia atmosfery i całego środowiska cały czas trwa. Dlatego niezbędna jest ścisła kontrola i przestrzeganie przyjętych zasad ochrony zagrożonego środowiska naturalnego, aby zapewnić naszej atmosferze „przyszłość bez problemów”.

WPŁYW KWAŚNYCH DESZCZÓW NA BUDOWLE I RÓŻNE MATERIAŁY
Kwaśne deszcze przyspieszają wietrzenie budowli zbudowanych z piaskowca czy wapienia. Poza tym te zanieczyszczenia szkodliwie oddziaływują na tworzywa sztuczne. Kwasy znajdujące się w wodzie pitnej niszczą także instalacje wodociągowe powodując ich korozję.

WPŁYW ZAKWASZENIA ŚRODOWISKA NA ZDROWIE LUDZI:
Duże stężenie dwutlenku siarki oraz innych szkodliwych związków chemicznych znajdujących się w wilgotnym powietrzu przyczynia się do powstawania chorób układu oddechowego układu krążenia, a nawet śmierci ludzi. Kwaśne deszcze zakwaszają również wodę pitną, co powoduje wzrost w niej różnych metali ciężkich prowadzących do wielu chorób, ponieważ zostaje uszkodzony układ wydalniczy, kostny i nerwowy.

WPŁYW KWAŚNYCH DESZCZÓW NA ROŚLINNOŚĆ:
Kwaśne deszcze powodują obumieranie dużej ilości drzew, a także niszczenie runa leśnego. Drzewa mają uszkodzone liście, co powoduje nadmierne parowanie wody i zakłócenie w procesie fotosyntezy, skutkiem, czego jest mała odporność na warunki klimatyczne. Poza tym kwaśne deszcze zakwaszają glebę, w wyniku, czego korzenie roślin mają zmniejszoną możliwość pobierania niezbędnych składników mineralnych. Na skutek wymywania tych składników przez kwaśne deszcze występuje ich niedobór. Przez to korzenie zamierają, a roślina ginie. Po raz pierwszy zauważono zjawisko niszczenia lasów pod koniec lat 70. w Bawarii. Na początku lat80. około 25% wszystkich lasów europejskich zostało uznanych za umiarkowanie lub poważnie uszkodzonych.

WPŁYW KWAŚNYCH DESZCZÓW NA ZBIORNIKI WODNE I ZWIERZĘTA:
Kwaśne deszcze, a także inne kwaśne opady dostają się do jezior, rzek i innych zbiorników wodnych powodując ich zakwaszenie. Zakwaszona woda, rozpuszczając w glebie glin, spływa do rzek i jezior. W tysiącach jezior w Skandynawii i wschodnich Stanach Zjednoczonych nie mogą już żyć ryby, którym glin zatyka skrzela, uniemożliwiając oddychanie.