A. Rimbaud "Śpiący w kotlinie" - opracowanie i interpretacja tekstu.

Podmiotem lirycznym jest postronny obserwator, postać opisuje nam krajobraz kotliny i zachodzące w niej wydarzenia.
Pejzaż ukazany jest jako ciche i spokojne miejsce, pełne ładu i piękna. Wszystkie elementy środowista współgraja ze sobą tworząc wspaniały obraz. Personifikacja przyrody, np. "śpiewająca rzeka" ma ubarwić wyobrażenie czytelnika o tym miejscu. Podmiot liryczby tak kreuje obraz kotliny, by ukazać go jak najbardziej sielankowym i magicznym. Jest to miejsce pełne bujnej zieleni traw, srebra wody i blasku słońca.
Pośród tej magii kolorów charakterystyczny jest jeden obiekt, a mianowicie żołnierz. Wrażenia podmiotu lirycznego i sposób dobieranych przez niego słów kreują, ukazują go śpiącego, wzkazuje na to choć by "rozwarta warga", czy "głowa wtulona między modre ziele". Ukazany jest tu również ten sielankowy i łagodny ton obecny w strofie pierwszej. Żołnierz zostaje otulony przez naturę, ścieli ona mu trawiaste łoże by zapewnić mu względny spokój i pozostawić go w stanie snu. Podmiot liryczny akcentuje to, że bladość żołnierza stanowi ogromny kontrast z zielenią, któta go otacza.
Stopy postaci otulone są przez kwiaty, wszędzie osacza do natura, zostaje on wcielony do pejzażu. Nieustanny uśmiech, który widnieje na twarzy wojaka niepokoi podmiot liryczny. mówi on wówczas, że nie jest to uśmiech radości odbiera go bardziej jak uśmiech chorego dziecka. Wówczas obserwator zaczyna baczniej przyglądać się śpiącemu, następuje zbliżenie podmiotu do postaci. Ma tu miejsce również apel obserwatora do przyrody, prosi on naturę o spokój i łagodny sen dla żołnierza.
W ostatniej strofie obserwator zwraca się bezpośrednio do przyrody mówi, że wszelkie jej atuty jakoś nie docierają do śpiącego, np. woń kwiatów nie powoduje wzdymanie się nozdrzy. Podmiot liryczny nadal ukazuje wojaka jako śpiącego, ale zauważa, że jedną rękę trzyma na piersi, akcentuje również to, że postać w chwili zdarzenia jest spokojna, zbyt spokojna. Na samym końcu sonetu dowiadujemy się, iż żołnierz posiada na piersi ranę, która była bezpośrednią przyczyną jego śmierci, zastosowany tu przez podmiot eufemizm "jamki" łagodzi zjawisko, a zarysowanie kontrastu przez zastosowanie epitetu "krwawy" burzy całą idyllę krajobrazu.
Autor chciał ukazać tu piękno śmierci. Pokazał, że śmierć w obliczu natury jest cudowna i magiczna. Można powiedzieć, że śmierć żołnierza była śmiercią idealną. Rimbaud pokazał w swoim utworze zależność człowieka od natury, uzmysławia nam jaką twórczą siłą ona dysponuje. W utworze ukazana jest jako żywy bohater, który ma wpływ na przebieg wydarzeń. " Śpiący w kotlinie" w specyficzny i oryginalny sposób ukazyje moment śmierci. Stawia ją w zupełnie innym świetle. Autor nakłania do refleksji na ten temat, zaznacza, że przejście na drugą stronę nie musi wiązać się ze strachem i bólem, a może stać się najpiękniejszą chwilą w życiu.

Autot: Damian Dulnik