Opis obrazu "Echo i Narcyz" - Johna Williama Waterhouse'a.

"Echo i Narcyz” jest to obraz angielskiego malarza Johna Williama Waterhouse’a, żyjącego na przełomie XIX i XX wieku. Artysta przedstawił scenę rodzajową z mitu Owidiusz, zwracając szczególną uwagę na postać głównego bohatera.
Chłopiec ukazany jest w centralnej części obrazu. Pochyla się on nad szmaragdowym lustrem jeziora, na którym gdzieniegdzie widać liście grążeli, a bliżej brzegów kosaćce. Twarz narcyza oparta jest o kamień. Jego lewa ręka podtrzymuje ciężar ciała, a prawa zdaje się być wyciągnięta w geście przygarnięcia umiłowanego odbicia. Przyglądając się tej postaci, widzimy obnażone piękne ciało, które okryte jest jedynie skąpą czerwoną tuniką. Uroda głównego bohatera jest zdumiewająca. Posiada on regularne rysy twarzy i gładką, smagłą cerę, na którą z lekka opadają gęste, czarne włosy, zwieńczone gałązkami liści laurowych.
Po jego prawej stronie znajduje się piękna nimfa Echo, która siedzi we wnęce pękniętego drzewa. Prawą ręką trzyma się ona pnączy, a lewą opiera o kamień. Nimfa jest w pozycji upozorowanej przez malarza. Głowę o pięknych ognisto-rudych włosach z upiętym delikatnym kwiatkiem ma lekko odchyloną w lewą stronę, tak że jej oczy zwrócone są na postać Narcyza. Na jej subtelnej twarzy, o delikatnym nosku i lekko zaróżowionych policzkach, maluje się zamyślenie. Na obrazie ukazane jest głównie jej kobiece piękno, okryte jedynie różową, delikatną, pofałdowaną szatą, upiętą na jej prawym ramieniu.
Scenka rozgrywa się w parku, pośród drzew, meandrującego strumienia i kwiatów. Uwagę zwraca niskie, rozłożyste drzewo, rosnące na wysepce, które nie „zlewa się” z otoczeniem, jest jakby odosobnione. Może ono być podkreśleniem, przez autora obrazu, izolacji postaci głównego bohatera, który z zamiłowaniem patrzy w odbicie lustra wody i który poprzez zapomnienie odrzuca rzeczy codziennego użytku, takie jak: kapelusz czy kołczan ze strzałami ukazane w pewnej odległości od jego pięknego, młodego ciała, które jakby przecina płaszczyznę obrazu, sprawiając iż kompozycja obrazu jest symetryczna.
Obraz zachowany jest w ciepłej tonacji. Odcienie ziemi i brązu – zgaszona kolorystyka przełamana jest dwiema jaskrawymi plamami szat bohaterów mitu Owidiusza. Krajobraz dzieła jest przesycony światłem. W oddali widzimy jasne, delikatne niebo i niebieskie z lekka rozmyte szczyty gór. Całość stanowi piękne tło secesyjnego obrazu. Autor namalował cienkie, finezyjne gałązki pnączy oraz kosaćce, które są częstym motywem pojawiającym się w scenkach rodzajowych. Dodatkowo zastosował również symbol, którym są kwiaty w barwie szafranu i białe płatki, widoczne u stóp głównego bohatera. Te kwiaty to narcyze, uznawane za symbol piękna, w które po śmierci zamieniło się młode ciało Narcyza, na próżno szukane przez nimfy.
Obraz nawiązuje do mitologii. Autor przedstawił scenkę rodzajową w sposób realistyczny, ale i upozorowany. Jednak poprzez zastosowanie interesujących barw, całość świetnie się ze sobą komponuje. Wszystko ukazane jest w pełnej harmonii, zmąconej jedynie rozjaśnieniami światła. Obraz ten jest typowy dla okresu malarstwa secesyjnego, ale poprzez delikatne wprowadzenie przez autora symbolu czy subtelnej gry światła staje się on na tyle ciekawy, że potrafi zainteresować oko niejednego konesera sztuki.