Konstytucja marcowa

17 marca 1921 r. Sejm Ustawodawczy uchwalił konstytucję II Rzeczypospolitej. Była ona kompromisem między różnymi siłami politycznymi, dążącymi albo do osłabienia władzy prezydenta, albo izby wyższej - senatu. Na czele państwa konstytucja stawiała władzę ustawodawczą, czyli sejm i senat, wybierane co 5 lat w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich, tajnych i proporcjonalnych przez wszystkich obywateli, którzy ukończyli 21 lat (do sejmu) i 30 lat (do senatu). Bierne prawo wyborcze otrzymali obywatele, którzy ukończyli 25 lat (sejm) i 40 lat (senat). Największe kompetencje konstytucja przyznawała sejmowi: inicjatywę ustawodawczą posiadał tylko sejm, natomiast senat miał jedynie prawo weta wobec projektów ustaw. Sejm mógł je jednak odrzucić zwykłą większością głosów. Sejmowi podlegał najwyższa Izba Kontroli Państwa, on też uchwalał budżet. Posłów chronił immunitet. Władzę wykonawczą sprawował prezydent wraz z radą ministrów. Prezydenta wybierało na 7 lat Zgromadzenie Narodowe, tj. połączenie izby sejmu i senatu. Był on formalnie głową państwa i reprezentował je na zewnątrz. Podpisywał wszystkie ustawy i miał prawo rozwiązywania sejmu, ale wyłącznie za zgodą 3/5 senatu. Prezydent był zwierzchnikiem sił zbrojnych, ale nie w czasie wojny. Konstytucja potwierdziła zasadę rządów parlamentarnych- rząd był odpowiedzialny przed sejmem. Senat nie miał prawa pociągania rządu do odpowiedzialności.