Wojna w Afryce (Niemcy).

Podczas gdy wojska Niemiec zaangażowane były w wojnę z Wielką Brytanią, Mussolini postanowił skorzystać z okazji i podjął próbę przejęcia kontroli nad Morzem Śródziemnym. Już w lipcu 1940 roku flota włoska rozpoczęła oczyszczanie z okrętów brytyjskich akwenu Morza Śródziemnego. W sztabie włoskim przygotowany został plan błyskawicznego ataku na Egipt. Ze względu jednak na to, iż armia włoska była słabo zaopatrzona, generalicja niezbyt przychylnie odnosiła się do planów duce.
W Afryce po opanowaniu Etiopii stacjonowała 360 tysięczna armia włoska, w której służyło 50 tysięcy Włochów, a resztę stanowili przymusowo wcieleni Afrykańczycy. Mimo dużej liczby żołnierzy była ona słabo uzbrojona i nie przygotowana do walki. Druga armia włoska, licząca 230 tysięcy ludzi działała w Afryce Północnej, a jej gotowość do walki również powodowała wiele kontrowersji.
Wojna zaczęła się od próby opanowania Egiptu przez gen. Grazianiego. Pod jego dowódźtwem wojsko dotarły do Sidi Barani. W ciągu dwóch miesięcy armia włoska została rozbita, w styczniu 1941 roku jej resztki znalazły schronienie w Trypolisie. Siły Włochów były coraz skromniejsze: musieli oni skapitulować we Wschodniej Afryce (Etiopia-maj 1941), utracili swe posiadłości kolonialne; wszystkie te niekorzystne czynniki przerodziły się w klęskę polityczną i wojskową tego państwa. Mussolini zmuszony był zwrócić się o pomoc do Adolfa Hitlera.
Aby zapobiec dalszym niekorzystnym zmianom sytuacji państw Osi w Afryce Północnej Hitler wysłał do Trypolisu niewielki Korpus Ekspedycyjny dowodzony przez jednego z najgenialniejszych strategów II Wojny Światowej Erwina Rommla. Był on wybitnym dowódcą podejmującym natychmiastowe ryzyko z właściwym sobie sprytem wykorzystując błyskawicznie błędy wroga i stąd też został okrzyknięty "Lisem Pustyni".
Już wcześniej 21 marca 1941 r. z polecenia fhrera Rommel rozpoczął natarcie w kierunku wschodnim swoimi szczupłymi siłami, które z racji skąpego zaopatrzenia nie mogły być nadmiernie rozbudowywane, błyskawicznie odbijając El-Agejla, Agedabię i Benghazi rozwijając atak na Dernę oraz El-Mechili zbliżając się ku twierdzy Tobruk. W obliczu realnego zagrożenia twierdzy, obronę Tobruku powierzono generałowi Leslie Morsheadowi, który swoimi oddziałami obsadził fortyfikacje wcześniej rozbudowane przez Włochów, poszerzył pola minowe i rowy przeciwpancerne. Kolejne ataki Rommla nie przynosiły pożądanych efektów, który w końcu poprzestał na długotrwałym oblężeniu tej bazy. Po otrzymaniu wzmocnienia w postaci dodatkowej dywizji pancernej Rommel przystąpił do ofensywy. Jednakże w tym samym czasie do uderzenia, siłami generała sir Claude Auchiniecka, przystąpili Brytyjczycy. W wyniku przemieszania się całości sił walczących poszczególne jednostki walczyły w całkowitym zamęcie. Nie istniała żadna linia frontu a Niemcy odnosząc poważne straty zostali zmuszeni do wycofania się. Kolejne ataki zostały w końcu uwieńczone sukcesem, gdy 20 czerwca 1942 roku, Rommel zaatakował umocnienia brytyjskie korzystając z tej samej drogi co O'Connor w czasie wypierania z Tobruku Włochów. Po ciężkich walkach 21 czerwca twierdza padła pod ciosem "Afrika Korps". W obronie Tobruku nie pomogło jednak nawet wsparcie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich dowodzonej przez gen. Stanisława Kopańskiego.
W styczniu 1941 roku na Sycylii stworzona została baza niemiecka dla 10 korpusu lotniczego, co także ułatwiało kontrolę. Zmusiło to Anglików do opływania Afryki w celu dostaw na Bliski Wschód. Jednak brew planom Mussoliniego morze to stało się akwenem niemieckim, a nie włoskim.
Anglicy wycofali do El-Alamein - 113 km od Aleksandrii. Uzyskali kolejne wzmocnienia dla swoich armii, natomiast Rommel nie mógł liczyć na żadne wsparcie. W lipcu 1942 roku Brytyjczycy przeszli do kontrofensywy. Na przełomie października i listopada (23.10 - 05.11) doszło do bitwy na pustyni libijskiej o El-Alamein. Mimo zaciętego oporu ze strony Niemców bitwa zakończyła się pełnym sukcesem Brytyjczyków. W październiku Niemcy i Włosi zostali ostatecznie wyparci z Egiptu, a w dniach 2 i 3 listopada 1942 roku w walkach pod Teil el Akkair siły Africa Korps zostały rozbite. 5 listopada sztab niemiecki podjął decyzję o odwrocie.
8 listopada armia angielska dotarła do Tunisu, gdzie Rommel zajął pozycje obronne. W tym samym dniu podjęta zostaje decyzja o wzmocnieniu sił brytyjskich w Afryce. Niemcy zajęli Korsykę, Bizertę, Tunis, podjęli próbę wzmocnienia sił w Afryce, rozbudowując armię w Tunezji. W styczniu 1943 roku w Tunezji znalazła się armia Rommla, który został odwołany. Koncentracja wojsk alianckich w Afryce doprowadziła do wyparcia wojsk niemiecko - włoskich z Algieru i Maroka. Wojna w Tunezji zakończyła się w połowie maja 1943 roku. Alianci zniszczyli 5 armię niemiecką i tunezyjską, do niewoli dostało się 290 tysięcy jeńców, około 50 tysięcy zginęło.