Na podstawie analizy podanego fragmentu I księgi "Pana Tadeusza" określ funkcję budowanego przez poetę obrazu natury i domu.

Na podstawie analizy podanego fragmentu I księgi ,,Pana Tadeusza” określ funkcję budowanego przez poetę obrazu natury i domu.

Adam Mickiewicz na skutek popowstaniowej emigracji osiedlił się w Paryżu, gdzie tęskniąc za rodzimą Litwą oraz będąc świadkiem wzajemnych sporów i kłótni emigrantów napisał ,,Pana Tadeusza”, który miał się stać dla poety, jak i zarówno innych Polaków na obczyźnie ucieczką od paryskiej rzeczywistości, próbą powrotu do ,, kraju lat dziecinnych”. Budowany przez poetę pełen optymizmu obraz natury i domu gasi tęsknotę za ojczyzną , wzbudza do niej jeszcze większą miłość, odrywa od paryskich realiów, dając siłę i podnosząc na duchu słabych wewnętrznie i niezdolnych do działania emigrantów..
Poeta w rozpoczynającej księgę inwokacji, wyraża tęsknotę za ojczyzną, podkreślając jej wartość i piękno, które dostrzec jesteśmy w stanie jedynie po jej opuszczeniu. Przenosi się więc swoją duszą na Litwę i mistrzowsko operując szczegółem z umiłowaniem, i poetycką wrażliwością odtwarza sielankowy obraz nadniemeńskiego krajobrazu i szlacheckiego dworku znajdującego się na jego tle.

W podanym fragmencie I księgi ,,Pana Tadeusza” świat został poddany zatem zabiegowi sakralizacji. Soplicowo ukazane jako świętość w odróżnieniu od wielkiego, dynamicznego miasta jakim jest Paryż, zdaje się być idylliczną krainą, dającą ukojenie i spokój. Tutejsza ludność, nawet o różnych kulturach i urodzeniu, w zestawieniu do sprzeczających się ze sobą emigrantów żyje w zgodzie. Natura natomiast jest bliska, jasna, zrozumiała i zdaje się być poddana człowiekowi. Każdy element pejzażu ma swoje miejsce, od góry lasy, łąki, w centrum płynąca rzeka, pola obfite w rozmaite zboża i inne rośliny uprawne, świadczące o dobrobycie. Dzięki bogactwu ciepłych barw, światłocieni, porównań, metafor w opisie tego krajobrazu, jego portret maluje się niezwykle plastycznie, realnie i emocjonalnie.

Dwór w Soplicowie stanowiący centrum polskości, umiejscowiony na niewielkim pagórku, nad rzeką, w brzozowym gaju zdaje się być ikoną swojskiego krajobrazu. Dom jest porządny, zadbany, zbudowany z drewna, wzmocniony cegłami i odmalowany w bieli. Posiada wielką stodołę, w której nie mieszczą się już zebrane plony, co jest dowodem na dobre gospodarowanie i dostatnie życie lokatorów. Chroniony od jesiennych wiatrów otaczającymi go topolami, daje poczucie bezpieczeństwa. Już z samego rana włościanie pracują w polu, orząc bardzo żyzne, czarnoziemne gleby. Natura w tym przypadku niewątpliwie sprzyja człowiekowi, nie jest zagadką, ani groźnym bytem. Świat ukazany jest tutaj w zupełnej opozycji do paryskiego zgiełku, panuje w nim bowiem harmonia, zgoda i beztroskie życie. Mickiewicz celowo podniósł rangę dworkowi, by uwydatnić jego znaczenie, gdyż jest to dom rodzinny, miejsce przyjazne i bliskie sercu, do którego jest się przywiązanym, przeciwieństwo obcego domu w cudzym kraju. Stworzył tutaj zakątek ziemskiego raju, dzięki czemu duchowy powrót do ,,małej ojczyzny”, łagodnej, niczym nie skażonej miał przywoływać wspomnienia lat polskiej świetności, lat szczęśliwych, obudzić w emigrantach nadzieję, wiarę, ujarzmić ich ból po opuszczeniu rodzimych stron.
Wyidealizowana litewska natura jak i również szlachecki dwór, będący ostoją patriotyzmu i polskiej kultury wzbudzają miłość do ojczystego kraju. Typowy dla Litwy krajobraz tworzy patriotyzm, będąc bliskim, swojskim, jedynym takim na świecie.

Drzwi domu w Soplicowie, co jest zwyczajem staropolskiej gościnności, są otwarte, chociaż domownicy najprawdopodobniej, prowadząc gromadne, sielankowe życie, wyszli wspólnie na spacer. Wnętrze dworku po wielu latach wcale nie uległo zmianie. Stoją tam te same meble, z tymi samymi obiciami, nadal piękne i zadbane, a na ścianach wiszą portrety tych samych narodowych bohaterów. Wizerunki polskich patriotów takich jak- Kościuszko gotowy , ofiarować własne życie w staraniu o wolność ojczyzny , Rejtan, wolący zadać sobie śmierć niż żyć w zaborach, Jasiński i Korsak, młodzi, odważni, zacięci w walce o obronę stolicy, która z góry jest przegrana, przypominają o heroizmie Polaków, ich zdolności do poświęceń, o sile polskiego narodu. W domu stoi również stary zegar kurantowy wydzwaniający Mazurka Dąbrowskiego, patriotyczną pieśń towarzyszącą Legionom Polskim we Włoszech, kiedy to Polski nie było na mapie Europy, a naród nadal żył i walczył o jej wolność. Panuje tutaj swoisty kult polskości, który wraz z obyczajami i wystrojem domu nie ulegającym zmianom czyni to miejsce ciepłym, zapewniającym stabilizacje, dającym poczucie zadomowienia.

Adam Mickiewicz w ,,Panu Tadeuszu” za pośrednictwem wizji utraconej arkadii pokrzepia serca emigrantów na obczyźnie, podkreśla jak ważna jest miłość do ojczyzny, utrwala przekonanie o wyjątkowości Polaków, mobilizując ich w ten sposób do aktywnego działania w imię dobra narodu, do ponownej wiary w odzyskanie niepodległości.