Fenomenologia Edmunda Husserla.

Kierunek filozofii zwanej fenomenologią powstał w Niemczech. W pewien sposób stanowił on przeciwwagę dla minimalizmu poprzedniego pokolenia. Inicjatorem tego kierunku filozofii był Edmund Husserl(Edmund Husserl urodził się w 1859 roku na Morawach. Studiował matematykę. Był profesorem w Getyndze, następnie we Fryburgu badeńskim. Prace ogłoszone przez Husserla stanowią jedynie niewielką część jego rękopisów. Ta niewielka część spuścizny intelektualnej, jaka została opublikowana, wynika z dużej zmienności poglądów głoszonych za życia przez ich twórcę. Husserl publikował pierwsze tomy swych prac, nie kontynuował ich, gdyż w miarę postępu czasu, jego poglądy ewoluowały. Publikowane prace to: „Filozofia arytmetyki” (1891), „Poszukiwania logiczne” (1900-1901), „Idee fenomenologii i fenomenologia filozofii” (1913), „Formalna i ponadczasowa logika” (1929), „Rozważania kartezjańskie” (1931). W jego rozważaniach dominowała filozofia teoretyczna, myślał abstrakcyjnie, stawiał przed filozofią wymóg ponadczasowości, był racjonalistą. Zmarł w 1938 roku) Kierunek ten bronił wiedzy apriorycznej i przedmiotów idealnych.
Idee filozofii Husslera: Husserl pragnął zbudować kościół własnej filozofii na nienaruszalnych naukowych fundamentach. Nauką, która miała zapewnić tę ponadczasowość była stworzona przez niego fenomenologia. Miała być to kartezjuszowska „nauka pierwsza”. Nauka, której funkcją nadrzędną byłoby dostarczanie podstaw innym naukom. W założeniu ta nauka nie miała opierać się na założeniach, miała pozwolić innym na jej fundamentach na wznoszenie nowych konstrukcji teoretycznych. Jej funkcją było stwierdzanie tego, co oczywiste. Była to jej pierwsza własność – nauka bez założeń. Drugą jej własnością było badanie istoty zjawisk. Ewolucja myśli Husserla poprowadziła fenomenologię poprzez kartezjańską metodę wątpienia i odrzucenia wszystkiego, co wątpliwe do idealizmu. Fenomenologia badała przedmioty i akty, które je ujmowały.
Założenia fenomenologii:
-odróżnienie tego, co jest konstrukcją umysłu, od tego, co nasza świadomość postrzega w sposób bezpośredni. Ta cecha, polegająca na odróżnianiu tego, co oczywiste, stanowiła jej cechę wyróżniającą. W spostrzeżeniach umysłowych uważano, że dane są rzeczy, nie wrażenia. Dane i oczywiste były rzeczy, a nie wrażenia zmysłowe. Za oczywiste uznawano nie tylko same rzeczy, ale także ich własności i charakteryzujące je stosunki. Stany rzeczy mają charakter jednorazowego charakter stały. Rzeczy, które można postrzegać, cechuje nie tylko realizm, ale także idealizm, a przez to nie zawsze ich odbiór można ograniczyć poprzez zmysłowa percepcję.
-intuicja jest pierwszym i niezastąpionym źródłem całego poznania. „Zasadą zasad” postulowana przez Husserla było stwierdzenie, że możliwość przeprowadzenia rozumowania jest zależna od dostarczonych przez intuicję przesłanek. To intuicja pozwala człowiekowi odbierać świat. Poznanie polega na odbiorze świata.
-wielorodzajowość intuicji. Wyróżniano intuicję zależnie od rodzaju danych bezpośrednich. dwa główne jej rodzaje to: fenomen konkretności i fenomen istoty. Taka intuicja pozwala człowiekowi na formułowanie sądów a priori.
-skupienie się na tematyce nie tylko rzeczy danych, ale także zachodzących między nimi praw. Prawa, którym one podlegają, są ujmowane intuicyjnie. Te aprioryczne prawa dotyczą również aktów psychicznych. Założeniem fenomenologii było zbudowanie filozofii o stabilnej podstawie, Stąd proste prawdy uporządkowano i na nich zbudowano fenomenologię.
Ulepszanie teorii filozoficznej: Rozwój myśli filozoficznej opierał się na założeniu, iż teoria filozoficzna nie może być ulepszana. Z tym pojęciem polemizował Husserl. Chciał on, aby filozofia, tak jak nauki ścisłe, operowała aparatem badawczym. Podjął również próbę formułowania nowej koncepcji świadomości. Stwierdził, iż filozofia musi wypracować własny aparat narzędziowy służący badaniu świadomości. W odniesieniu do swej metody Husserl wprowadził dwa pojęcia: pojęcie nastawienia i redukcji. Przyjął, iż wszyscy ludzie znajdują się w stanie naturalnego nastawienia. To nastawienie zakłada, że wszystkie obiekty są takie same i tworzą uniwersalny świat. W założeniu Husserla, aby zbudować nowa koncepcję świadomości należało porzucić opisane nastawienie. Przyjęcie nowego nastawienia łączyło się z przejściem przez etapy ejdetyczności i transcendentalizmu. Pierwszy z etapów charakteryzował się badaniem rzeczy poprzez określenie ich istoty. Redukcja transcendentalna to wyłączenie wszystkiego, czego nie gwarantuje proces poznania. Wszystko to miało na celu oddzielenie w naszym umyśle, tego , co jest nam dane, od konstrukcji naszego umysłu.
Przejście do idealizmu: Husserl w swych rozmyślaniach doszedł do poglądów idealistycznych. Twierdził iż świat, w którym danej jednostce przyszło egzystować, jest w istocie „bytem dla kogoś’, a nie „samym w sobie”. Argumentami przytaczanymi były: doświadczenie, transcendentalna redukcja, analiza postrzegania. Pierwsze upoważnia do uznania pewnych przedmiotów za realne, to, co nie pojawia się w doświadczeniu nie może być tak traktowane. Redukcja powoduję, że z przedmiotów pozostają jedynie odpowiedniki świadomości. Analiza postrzegania doprowadziła do wniosku, iż nigdy nie postrzega się całych przedmiotów, a jedynie ich fragmenty i poszczególne własności. Założyciel fenomenologii przypisywał realność przedmiotom ogólnym, odmawiając tej cechy przedmiotom jednostkowym. Doszedł do wniosku, że wszystkie przedmioty są jedynie intencjonalnymi odpowiednikami świadomości. Za jedyny istniejący byt uznał świadomość.