"Dekameron" jako zmaganie się miłości i śmierci

"Sokół" to utwór wchodzący w skład zbioru stu nowel wczesnorenesansowego, włoskiego pisarza Giovanniego Baccacia pt: "Dekameron". Akcja rozgrywa się w czasach kiedy panuje straszna zaraza- dżuma, która zebrała niewyobrażalne żniwo. Autor stara się przysłonic nieszczęścia, które nawiedzają Florencję. Pragnie pokazać świat radosny i szczęśliwy. "Dekameron" powstał na przełomie średniowiecza i renesansu. Wieki średnie, pełne ciemności, niepokoju, wojen i śmierci zostały przeciwstawione ideom jakie głoszono w nowej epoce. W utworze ścierają się dwie wizje życia: Średniowieczna- symbolizowana tu przez zarazę i renesansowa- na przekór rzeczywistości, przedstawiona przez narratorów nowel.

Tematem opowieści jest głównie miłość, która jest najważniejszą wartością i największą siłą władającą człowiekiem. Nikt przed Boccaciem nie wyraził tak wymownie i w duchu nadchodzących czasów, podziwu dla piękna kobiety, miłości, życia. Autor w nowelach dał się poznać jako humanista, zainteresowany ludzką psychiką, charakterem, obyczajami. W "Sokole" daje przykład wielkiej miłości rycerza do florenckiej damy. Aby zdobyć jej serce Federigo brał udział w turniejach rycerskich, wyprawiał wielkie uczty oraz obdarowywał ukochaną najdroższymi prezentami. Zaślepiony miłością stracił cały majątek, jednak mimo biedy nie zrezygnował z uczucia. Przyjął godnie doświadczenia losu, bo wartością największą była dla niego ukochana. Historia kończy się dobrze, ponieważ Maria mimo ubóstwa Federigo, poślubiła rycerza. Poznała wielkość jego duszy, serca, wspaniałomyślność i szczodrość. Po chwilach nieszczęśliwych, smutnych życiowych dramatach, bohaterów spotyka jednak szczęście. Nowela ukazuje bogactwo przeżyć człowieka: beznadziejność, rozpacz, śmierć, ubóstwo, radość, zabawa. Docenia ich wartość, lecz jednak chwali to, co doczesne.

W noweli "Sokół" mamy do czynienia z jeszcze jednym rodzajem miłości- matki do dziecka. W średniowieczu pojawiało się tylko w znaczeniu biblijnym jako miłość Maryi do Jezusa. Bohaterka utworu przeżywa śmierć syna, lecz później daje sibie szanse na powrót do życia w radości, wraz z ukochanym. Jest to wyraz renesansowego poglądu, że po dniach żałoby i smutku przychodzi wreszcie szansa na lepsze. Z jednej strony zła- śmierć, a z drugiej dobra- miłość przeplatają się w życiu człowieka i jest to naturalna kolej rzeczy.

Uważam, że w utworze Boccacia można odkryć ślady średniowiecznego myślenia, lecz autor przeciwstawia się mu, przedstawiając nowy wzorzec życia, doceniając wartość tego, co doczesne i witalne.