Tadeusz Nowak był znakomitym polskim pisarzem i poetą

Tadeusz Nowak był znakomitym polskim pisarzem i poetą. Urodził się w 1930 roku, zmarł w 1991. W swoich wierszach poruszał tematykę bliską człowiekowi. Często wyrażał doświadczenia człowieka wyrosłego w kulturze chłopskiej. W swych utworach zawierał wizję wsi, wyobrażenia o świecie, określane przez mity.

Wiersz „Psalm o powrocie” napisał w 1977 roku. Przywołał w nim antyczne czasu odzwierciedlone we współczesności. Zawarł on w utworze wątek podróży bliski każdemu z nas. Pisząc owy utwór odniósł się prawdopodobnie do Biblii jako do „zżółkłej księgi”

„Psalm o powrocie” jest wielką skrzynią, w której zawarte są prawdy o życiu. Ukryte są one w kolejnych obrazach poetyckich. Na samym początku już widzimy jeden – Odysa- jako podróżnika, który ma swój cel. Opisuje również bliską nam śmierć, od której nikt nie ucieknie.

W wierszu „Psalm o powrocie” osobą mówiącą jest podmiot liryczny. Jest to liryka pośrednia. Podmiot ten mówi do ludzi o Itace, do jakiej każdy powraca w życiu. „I wróci Odys wróci do Itaki. (…)”. Mówi on w sposób stanowczy. „Kobiety nasze To im zwiastowano”.

Pustać „ja” lirycznego jest ukryta w tym wierszu. Nie da się określić, czy pomiot liryczny jest kobietą, czy mężczyzną. Wiadomo jednak, że jest to osoba dojrzała, która wiele w życiu już widziała. Można to wywnioskować po stanowczości wypowiedzi. Osoba mówiąca w wierszu jest osobą zamyśloną i skłonną do refleksji nad życiem.

W utworze „Psalm o powrocie” podmiot liryczny nie kieruje swojej wypowiedzi do konkretnej osoby, ale do ogółu.

Podstawowym tematem wiersza jest powrót. Czas w tym miejscu nie ma istotnego znaczenia. Wiersz ten jest stosowny dla każdego człowieka, o każdym czasie. Tytuł ma dla wiersza duże znaczenie. „Psalm o powrocie”, czyli rozważanie, prośba do Boga o powrót. Można się domyślić, że wiersz powstał by pokazać ludziom, że ważne jest życie i trzeba dwa razy przemyśleć każdą decyzję.

Utwór Nowaka jest monologiem wewnętrznym. Należy on do wierszy, jednak zawierają się w nim cechy psalmu. Można to wywnioskować na podstawie takich cech psalmu jak: podniosłość wypowiedzi czy paralelizm. Wiersz składa się z pięciu zwrotek, w każdej po cztery wersy. W wierszu zawierają się rymy „Itaki/ptaki”. Każdy wers składa się z 11 sylab. Nie występuje w nim refren ni ironia. Jest to wiersz biały tzn. nie zawierają się z nim znaki przystankowe.

W wierszu występują liczne obrazy poetyckie „całując starcom poranione nogi”. Każdy bohater wiersza jest nośnikiem jakiejś informacji. Odys jako symbol powrotu i prób. Kobiety - matki jako udane życie, chłopcy - żołnierze ukazani jak wydoroślałe pod wpływem sytuacji osoby, „ślepiec spod Troi” jako symbol walki pod Troją i jego biały żagiel jako wygrana. Widzimy tu również „syna w kapliczce” jako metaforę grobu człowieka, którego opłakuje najbliższa osoba.

W wierszu występują epitety takie jak np.: „kobiety nasze”, „szare drzewko”. Jest ich mało, ponieważ autor opisuje życie, a nie wspaniałą, barwną historię. Metafory zawarte w wierszu to: „zwierciadło tarczy” lub „szare drzewko tryśnie”. Miejscem znaczącym w tym utworze jest Itaka. Wiersz kończy się i zaczyna wspomnieniem o niej. Tym zwrotem „ja” liryczne chce pokazać czytelnikowi, co jeszcze czeka nas w przyszłości. Na końcu utwory zawarta jest pointa jaka mówi, że nic na świecie nie dzieje się bez przyczyny i tak naprawdę zmieniają się tylko okoliczności, ale wydarzenia są wciąż te same.

Wiersz kryje w sobie przesłanie o ludzkości. Tak naprawdę biegniemy do celu, zostawiając za sobą wiele niedomkniętych spraw. Podmiot liryczny w wierszu skłania nas do przemyślenia sytuacji i wyciągnięcia wniosków, czy nie wrócimy do swej Itaki zawiedziony Odyseusz, mimo tego, że osiągną sukces pod Troją?