Wiara i wierzenia w Starożytnym Egipcie.

Państwo egipskie, jedyne spośród państw starożytnych, trwało przez 300lat. Już 3000 lat p.n.e. w Egipcie rządził faraon. Otoczony kapłanami, mieszkał w pałacu. Był pośrednikiem między niebem a ziemią, bogami i ludźmi. Z pomocą architektów i robotników, wznosił pałace, miasta, świątynie, grobowce, piramidy – zachwycające pomniki budowane po to, by trwały wiecznie.
Przez około 3000 lat Egipt, wraz z podbojem nowych ziem i nowych ludów, przyjmował do swego panteonu coraz to nowe bóstwa. Na porządku dziennym była sytuacja, że każde miasto posiadało swoich bogów. Zależnie od epoki, miasto, w którym sprawuje rządy dynastia faraonów wraz ze swymi bogami, dominuje nad życiem religijnym kraju. Faraonowie podczas swoich rządów budowali ogromne piramidy, które miały być zabezpieczeniem dla nich na przyszłe, pośmiertne życie.
Starożytni Egipcjanie oddawali cześć siłom przyrody, częściom wszechświata, królom, bóstwom i lokalnym bohaterom. Początkowo bogowie byli przedstawiani, jako zwierzęta, przedmioty martwe czy też postacie półludzkie i na końcu dopiero, jako ludzie. Myślę, że nie będzie przesadą nazwanie starożytnego Egiptu – krajem bogów. Duże znaczenie w Egipcie miał jego historyczny podział na dwie części – Egipt Górny: gdzie czczono głównie boga Horusa oraz Egipt Dolny, gdzie czczono boga Seta. Kiedy te dwie części się zjednoczyły, przewagę zdobył kult wokół boga Horusa, ponieważ faraonowie uznali się, za jego żywe wcielenie. Do najważniejszych i najbardziej kultywowanych bogów należą:

• AMON – z głową barana lub z głową ludzką podwyższoną o dwa pióra, jest panem powietrza, bogiem płodności. Począwszy od 1580r.p.n.e. jest pierwszym z bogów. Utożsamia się go z RE i nazywany jest AMON – RE;
• ANUBIS – z głową szakala, władca świata zmarłych, przewodzi obrzędom balsamowania ciał;
• BES – brodaty karzeł, sympatyczny geniusz; odgania złe duchy i zaklęcia czarowników;
• GEB, NUT i SZU – Geb jest bogiem Ziemi, Nut – boginią nieba, wyginającą ciało w łuk nad ziemią. Szu stanowi atmosferę krążącą pomiędzy ziemią i niebem, pomiędzy Gebem i Nut. Wierzono, iż Nut, co wieczór połyka słońce i wydaje je ponownie na świat każdego ranka;
• HATOR – bogini miłości i radości; lubi muzykę;
• HORUS – z głową orła, nosi podwójna koronę Dolnego i Górnego Egiptu; bóg nieba i patron faraonów;
• IZYDA i OZYRYS – Izyda jest małżonką i siostrą Ozyrysa. Bogini miłości i nieba a także opiekunka władzy królewskiej, magii i czarów. Ozyrys jest dobrym królem Ziemi. Zamordowany przez swojego brata Seta, zmartwychwstaje, stając się bogiem zmarłych.
• PTAH – stwórca świata według kapłanów z Memfis. Patron rzemiosła i sztuki;
• RE – to bóg – słońce. Stworzył świat, bogów i ludzi. Faraonowie są jego synami. Na orlej głowie nosi dysk słoneczny, w prawej dłoni dzierży ankh – znak życia;
• SET – jest bogiem gwałtowności i niezgody, zabójca Ozyrysa, z czasem stanie się geniuszem zła;
• TOT – ma głowę ibisa. To bóg księżyca i władca czasu. Wynalazł pismo.

Tak samo jak wiara w bogów miała duże znaczenie w życiu Egipcjan, to podobne stanowisko zajmowała wiara w życie pozagrobowe. Egipcjanie wierzyli, że śmierć jest przejściem do innego życia w świecie zmarłych. Dużą wagę przywiązywano do tego, aby ciało zmarłego było w stanie nienaruszonym oraz żeby wyposażyć je w przedmioty niezbędne do życia. Podstawowym warunkiem życia po śmierci, było zakonserwowane ciało, na które mogli sobie pozwolić tylko najbogatsi Egipcjanie. Dlatego też, oni rozkazywali składać swe ciała w kryptach wydrążonych w skałach lub w grobach zwanymi mastabami. Faraonom powodziło się jeszcze lepiej. Ich zabalsamowane mumie, owinięte bandażami, składano w trumnie, a następnie w ozdobnym sarkofagu i umieszczano w piramidzie. Troszkę inaczej wyglądała mumifikacja ludzi biednych, których mimo wszystko nie pozbawiono szczęśliwego życia po śmierci. Ich zwłoki, wystawiano na gorący piasek pustyni, co przedłużało istnienie ciała, bez którego – według wierzeń- nie było możliwe przejście w życie pozagrobowe.
Egipcjanie wyznawali pogląd, iż trzeba zabiegać o łaskę bogów, bowiem wszystko, co się dzieje wokół nich na Ziemi jest decyzją bogów. Dlatego tez składali bogom dary i ofiary, modlili się, budowali świątynie. Każda, nowo wzniesiona świątynia była arcydziełem, w sercu, której przebywa Bóg. W mniemaniu Egipcjan, bogowie zamieszkują w pomnikach stanowiących ich podobizny. To pod ten pomnik właśnie ludzie, kilka razy dziennie składają ofiary, śpiewają hymny dla zjednania bóstwa.
Jeżeli chodzi o faraonów, to im stawiano piramidy. I tak w dzisiejszych czasach możemy zobaczyć 3 piramidy: Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa, które są chyba jednymi z największych. Same grobowce, nie były wystarczające, aby zapewnić wszystkie potrzeby zmarłego władcy. Trzeba było jeszcze zbudować wokół nich miejsce, w którym można było przeprowadzać kult zmarłego faraona. I w związku z tym bardzo często bywało tak, iż piramidy rozbudowywano w potężne zespoły świątynne.